Hatırlayanlar hatırlar... Ayağımı s.keyim demişti Rıdvan Dilmen NTV'ye ayak bastığında... Üst üste Galatasaray maçlarına yorumculuk yapacağını fark etmiş ve yanılmıyorsam Trömsö maçı devre arasında etmişti bu lafı... Sonra Galatasaray şok şekilde elendi tabii... Rıdvan da rahatladı... Nitekim ayağı uğursuz gelmişti!

"Beşiktaş tribünü farklıdır..." Bunu binlerce defa gururla söylemiş bir insanım ben... Bu farkı ortaya koymanın en kolay yolu şampiyonlukların gelmediği senelerdeki tavırdır, performanstır... Şampiyonluğa yaklaşamadığı sezonlarda bile pahalı biletlere rağmen en yüksek doluluk oranına oynayan takımdı Beşiktaş...

Tribün gün itibariyle temizlenmiştir. Artık Demirören'e küfür edilmemekte, normal olan gibi "Ananın ..ı Galatasaray" sesleri yükselmektedir tribünden. Daha 1 ay önce birbirini döven adamlar "İyi günde kötü günde hep omuz omuzayız" diye şarkı söylemektedir. Burada "Protesto, kesin" diyen adamlar -ki sayıları kağıt üzerinde 100'leri bulmakta idi- muhtemelen 15. dakikada etrafına bakıp "Abi kimse çıkmıyor yahu boşver" demişlerdir, sonra da gelen gollerle çılgınlar gibi bağırmışlardır. "Takım desteklenir, gerçek Beşiktaşlıyız" diye bağrınan elemanlar Tello'yu ıslıklamışlardır. Bu insanlar gene galibiyette en büyük payı kendilerine çıkaracaklardır, çünkü basın "Beşiktaş taraftarı maşallah hiç susmadı tü tü tü" diye gazlayacaklardır onları. Benim gibi Beşiktaş'a belirli sebeplerden bağlanan adamlar, normal bir futbol izleyicisi kıvamına dönmüştür. Artık gol olduğunda bağırıp etrafımdakileri korkutmuyorum, iki lafımdan biri Beşiktaş değil. Kim oynamış kim oynamamış umurumda da değil açıkçası. Madem öyle, işte böyle. Zaten işin daha çok hicivindeydim, tarihindeydim ben; öyle arada devam ederiz yazmaya çizmeye. Ama taraftar ve tribün hakkında bir kelam daha edersem iki olsun. Cacık olmazmış. Buradan sözünde durup stadı terk eden molozstash'a -ve çıktığını bilmeyip de sonradan öğrendiğim insanlara- teşekkür eder, geri kalan bir haftası bir haftası tutmayanlara da figüranlık hayatlarında başarılar dilerim.

Başkanlık makamı ve yönetim kurulu bitmiş... Kongresi bitmiş... Sportif olarak bitmiş... Temsil ettiği değerler olarak bitmiş... ve... Tribün olarak bitmiş bir Beşiktaş... Bunlardan tek bir tanesi olsa geriye mücadele edecek bir şey kalmış demekti. Yıllarca kongre umuduyla yaşadık. Meğer ortada kongre yokmuş Kongreden sonra "taraftar" umuduyla yaşadık. Meğer taraftar da yokmuş. Bugün hala "takıma dönelim", "stadı terketmek olmaz", "siz kimsiniz ki?", "reklam kokan hareketler bunlar" diyenler var... Aferin! Soruyorum siz hala Beşiktaş'ın attığı gole sevinebilecek mideye sahip misiniz? Buyrun sevinin o zaman! Aman protesto etmeyin sezon sonu UEFA'ya gidersiniz. Kharkiv deplasmanı sizi bekler... Belki büyük başkanınız götürür getirir sizi. Ufak hesapların insanları... Ben bu çarkın içinde yer almaktan utanç duyuyorum artık. Tepki için değil, sonunda güzel şeyler olacak diye değil. Kendimi bu zehirden kurtarmak için... Bitti! Her şey bitti! Olay bir seçim kazanmaktan ibaret değildi. 2023 yılında saçlarımız beyazladığında sizler bana yaşadıklarınızı anlatırsınız, ben de size. Hayatımın belki de en güzel sohbetlerini buradaki güzel insanlarla gerçekleştirdim. Ruff'ından, Gökhan'ına, nickini sevmesem de Rogerio Da Silva Bobo'sundan, her gün saat 13:00 civarında gelip bloga neşe katan Pamukk'una, Amerika'dan bizi takip edenlere, bilet kazanıp bir sonraki arkadaşına devredenlere... Webkartalları'ndan "çiçek gibi blogtu, şimdi simsiyah oldu" diyenlere... Ekşi Sözlük'te bizi ve beni takip edenlere, destek verenlere... Theotheo biraz haklı aslında. Biz burada kendi Beşiktaş'ımızı yaratmıştık. Tüm bu hayal kırıklığı, hayallerdeki "Beşiktaş" ile gerçek "beşiktaş" arasındaki farktan kaynaklanmıyor muydu zaten? Ntvspor'daki o güzelim programdaki herkese de teşekkür ediyorum. Banu Yelkovan, Bağış Erten ve diğerleri... Sizleri tanımak gerçekten inanılmazdı. Ne diyeceğiz ki artık oraya çıkıp? Mustafa Denizli'nin 26. haftasını mı konuşacağız yüzsüz yüzsüz? Galatasaray'ın yeni transferlerini, 4-3-3'ünü mü konuşacağız? Bir transfer yapmayı beceremeyen yöneticilerin Mehmet Topuz'unu mu konuşacağız, Del Bosque'sini mi... Basının son yıllarda pompaladığı büyük Beşiktaş taraftarını mı konuşacağız. Ne konuşacağız bundan sonra, siz ne konuşacaksınız? Siz maça gidin, forma alın, stadyuma gelip takıma destek verin. Sizin işiniz bu, misyonunuz bu. Sizler üzeriden milyon dolarlar dönsün, köşe başlarında sakallı ceketli adamlar ceplerini doldursunlar. Siz de hala Beşiktaş'ı destekleyin. Bu dünyanın her yerinde bu böyledir. Ama söz hakkınız olmasın, olsa da kimse tarafından dinlenmeyin, ağzınızı açtığınızda adamların adamlarının adamları sizi gelip bir güzel dövsünler... İşte bu dünyanın her yerinde böyle değil! Sözün özü; Bugün itibariyle sizlere veda ediyorum. Takım galip gelince protesto tezahüratlarını unutanlar, bizlere "siz kimsiniz ki" diyenler, tribünde adam dövülmüş günde Gündoğdu marşını söyleyenler, sitelerinin girişine Uğur Mumcu'nun fotoğrafını koyup forumlarında diktatörlük sistemiyle taraftarlara liderlik edenler... Siz de bu işin içindesiniz! Bugün benim gidişimi "siktir git, sen kimsin ki ulan!" diyenler, 5 sene sonra Beşiktaş tribünlerinin haline bakıp beni hatırlasınlar... 20:15 protestosunda da olmayacağım. Dostlarım "aman dikkat et", "aman ismin yayınlanmasın", "kesin şu an üzerine çullanacak kitle hazır kıta bekliyordur" diyorlar... Bir başka tribünden arkadaşım, "Bir keresinde bütün tribün benim üzerime yürümüştü, sana bir şey olursa yazık olur" diyor ve ekliyor Bu şartlarda hangi kirli adamla Beşiktaş'ın mücadelesini vereceksin ki? Silah mı çekeceksin, bıçak mı taşıyacaksın yanında? Ne şiddetle, ne hiddetle, ne küfürle işim olmaz. Beşiktaş aşkıyla yanan sıradan bir taraftarım en nihayetinde. 20:15'te çıkmak için hayatımı mı tehlikeye atacağım? O tribüne gitmeye, Beşiktaş'a aşkla bağlı olmaya devam edecekseniz siz verin mücadeleyi. Bu beşiktaş için üzülmeye bile değmez. Ne halin varsa gör beşiktaş ... Elveda "Beşiktaş"... Jessie

Bizim memleketin sayısız hastalığından birisi de bu etiketleme/sahiplenme çabasıdır. "Sadece benim dediğim, düşündüğüm doğru; alternatif olamaz." Bu düşünce yapısının dışavurumu ise gerçek kelimesi ile teşkil olur. Gerçek vatansever, gerçek Uğur Mumcu, gerçek müslüman, gerçek Atatürkçü, gerçek solcu... Vatan sadece "bayrak, din, Sakarya, bıyık" ekseninde sevilir, oğlu bile Uğur Mumcu'yu anlamamıştır, "biz de müslümanız ama biz böyle yapmıyoruz"dur, Atatürkçü olmak için statükocu olmak şarttır, 1990 sonrası dinamiklerine adapte olmuş solcular asla solcu olamazlar... Bunlar ilk aklıma gelenler. Sadece siyasette de geçerli değil bu fenomen, günlük hayatta da var. Otobüs firmalarını hatırlarsınız: Koç, Hakiki Koç, Öz Hakiki Koç. Hayır, Koç'un amiyane açılımını bilmesek koç olmak iyi bir şey sanacağız. (yazar burada iğrenç ilkokul esprilerine selam veriyor) Herhalde anlattım meramımı, fazla uzatmadan konuya girmek istiyorum çünkü. Bu "Dünya iki boyutludur" temalı, engizisyon mahkemelerini kıskandıracak düzeyde saçma düşünce tarzının bir başka tezahürünü izledik hafta boyunca. Piyesimizin adı: "Gerçek Beşiktaşlı." Neymiş efendim: Gerçek Beşiktaşlı böyle protesto yapmazmış, gerçek Beşiktaşlı takımı bırakmazmış, gerçek Beşiktaşlı kongre üyesiymiş, gerçek Beşiktaşlı ekmeği üç defa başının üstünde çevirirmiş vs. Nedir birader bu gerçek lafı ile empoze etmek istediğiniz? Herkes sizin gibi Beşiktaşlı mı olsun istiyorsunuz? Düşünmesin, maça gitsin gelsin, lisanslı ürün alsın, her koşulda "Abilerimiz, büyüklerimiz biliyordur" desin... O da yetmezse, gerçek bir Beşiktaşlı gibi çıkıp adam dövsün, tükürdüğünü yalasın, iki hafta önce salladığı başkan ile kolkola resimler çektirsin, bir televizyon kanalına tav olsun. Birader, biz bireyiz. Güdülmeden, talimat almadan, biat etmeden hareket edebilme yetisine sahibiz. Herkesin kafası da, kendi muhakemesini yapacak kadar çalışıyor. Bir kereliğine bırakın size buyurulanları, birey olduğunuzu hissedin. "Gerçek değilsin" diyenlere "Plato'nun idealar dünyasındaki gölgesin sen" deyin, bırakın kafası karışsın puştun. Aşkı, sevgiyi, bağlılığı, tarafarlığı size söylendiği gibi değil, sizin istediğiniz gibi yaşayın. Size neyin gerçek olup neyin gerçek olmadığını söyleyenler gerçek Beşiktaşlı değil, ancak ve ancak gerzek Beşiktaşlıdırlar. Gerçek Beşiktaşlılık yoktur, hissedilen Beşiktaşlılık vardır ve herkes aynı hissiyata sahip olmak zorunda değildir. üç buçuk saat sonra, aradaki binlerce kilometreye karşın manen aranızda olacak olan dostunuz burak tekin, aka shelbyl.

Beşiktaş yenildi mi gazete dergi okumayan, TV'deki maç yorumlarından kaçan, futboldan tamamen kopan biri olarak yazıyorum bu satırları... ben bunları yapıyorken bu takım için koşulsuz kafa patlatan, gecesini gündüzüne katıp tuttuğu takımın taraftarına bir şeyler sunmak adına blog yürütmeye çalışan adam mı bırakacakmış Beşiktaş'ı, onun blogunu? Kimi kime bırakıyosun? Bugün var olup yarın illaki gidecek onlar değil mi? Takım mı değiştireceksin, voleybol mu izleyeceksin, Barcelona forması mı giyeceksin? Messi'den Ronaldo'dan mı ibaret olacak futbol geyiklerin? Sen taraftarsın, elini şahsi menfaatleri uğruna kaldırıp indirenlerden farklısın. Paranla buraya gelmedin, başkasının parasıyla da gidecek değilsin. Sevmeye dün başlamadın, bugün nefret edecek değilsin. Geleceğiyle oynansa da, Ali Baba'nın Çiftliği gibi yönetilse de, takımının mutlu gününde coşacak, kötü gününde burulacaksın. O bir parçan olmaya devam edecek, bırakmayacaksın. Bırakamayacaksın.

Şu an kulaklıkta kulağıma Cahit Berkay'ın bağlamasından Hülya(Ayrılık) geliyor. Bilmiyorum başınıza geldi mi? Çok sevdiğiniz halde ayrılmak en doğrusu, ayrılmazsak biribirimize zarar veririz diye düşündünüz mü? Son bir haftadır çok karmaşık duygular içerisindeyim. Karmaşık duyguların net başladığı gün Kasımpaşa'ya yenildiğimiz gündü. Akşamı iple çekiyordum, hanıma da bira alıyorum gelirken çerez falan da alacam maçı izlerken içeriz dedim. Ben maç hazırlığı yaparken eşim elinde plastik bir nesneyle gelip "Sanırım ben bundan sonra içmesem iyi olacak" dedi. Sanırım o sevinci anlatmaya tarif yetmez. Yani ancak yaşadığım benzerlerinden örnek veririm. "Sergen attı şampiyonluk geldi" gibi (ki o sözü çoook sonra duydum tv'de), Beşiktaş Barçaladı'daki gibi, "kalplerimizin atışlarını karakartalımızın kanatlarına enerji olarak gönderdiğimiz" Chelsea maçı gibi. Hayatında üzüntüsünün sevincinin tarifini Beşiktaş'la yapan bir adam nasıl hissederse, baba olacak olma sevincimi de Beşiktaş'la karşılıyordum yani. Düşünün Kasımpaşa maçı bu atmosferle başladı. Beşiktaş'lı birinin eşi/sevgilisi olmak nasıl bir histir sorusunu eşlerimizin/sevgililerimizin cevaplayacağı bir postumuz vardı. 14 şubatta yayımlanacaktı. Sanırım o postu yayımlayamayacağımız için eşimin benim hakkımda yazdıklarını buraya yapıştracağım. Nasıl olsa şu anda bu post tamamen benim.

Peki ya nedir?

Fazla edebi olmak derdinde değilim, bodoslama yazacağım yazıyı. Jessie'nin çekincesi varsa en doğrusunu yapmış. Sağlığından kıymetli değil s.ktiğimin futbolu. Nerden başlasak, nasıl anlatsak... Alen'i çoğunlukla korudum, son 1-2 yazıdır eleştirdim. Az biraz tanınmışlık nedeniyle; 'aman jessie başına iş gelir iyi yaptın' diyen varsa; tüm Türkiye tarafından tanınıp ikide bir ensesinde silah namlusu hissettirilen Alen'e biraz daha merhametli olmaları gerekirmiş, yanılıyor muyum? Her hafta karakola davet edilen, sık sık 'o siyah ceketliler'ce tehdit edilen bir adam için 'Uğur Mumcu fotosu koyup diktatörlük yapıyor' demeseydin keşke Jessie. Patlıcan değil sonuçta, onunki de can. 21 senem geçti inönü'de. Beni Beşiktaş'a aşık eden babamdı. Sonra merdivenlerden çıkıp gördüğüm koca yeşil saha.. Sonra siyah beyaz formalı abiler. Sonra bana laf atan-sataşan tribündeki güzel abiler. Onların hepsi hala orada, övünmek gibi olmasın o çocuklara sataşan güzel abilerden biri benim.. Semti sevdim, stadın yanıbaşındaki denizi sevdim. Tribündeyken denizi koklayabilmeyi sevdim. Bunları da bırakamam ben. Bir havamız, farkımız, edebimiz vardı diğerlerinden farklı. O gitti işte. Umudumu kaybetmiyorum, geri gelir o, bizim mayamızda var. Ben bırakamam Beşiktaş'ı. Şimdi içimden gelmese de 2 ay sonra sevinirim ben Beşiktaş'ın golünde. Buna istersen midesizlik de, istersen çarkın içindeki zavallı dişlilerden biri de. Belki de asıl sorun aşırı misyon yüklemek. Kendin de demişsin, hayalimizde bir Beşiktaş kurduk. En azından kendi adıma ben, hayalimizdeki Beşiktaş'ın gerçeğiyle uyuşmadığını o zaman da biliyordum. Muhtemelen 20 sene önce şimdiki yaşımda olsam hayalimdeki Beşiktaş'la o dönemin Beşiktaş'ı yine uyuşmayacaktı. Tek yaptığım daha iyisini hayal etmek. Tek yaptığım hatalarına rağmen 'sadece' takımı sevmek. Tek yaptığım sevmeme rağmen hatalarını görüp söylemek. Bir şeyi değiştiremeyeceğimi her zaman bildim. Etrafımdaki bir avuç insanın algısını dahi değiştiremeyeceğimi de bildim. Senin hatan Jessie, algı değiştirebileceğini düşünmek oldu. Hata derken; yanlış olarak söylemiyorum bunu. Helal olsun dedim çoğu söylediğin şeyi okurken. Ama her zaman net-keskin bir söylemle bir şeyleri değiştirmek istedin. Mesela var mısınız her yanlışı söylemeye dedin.. Beşiktaş-Rize maçı için gerekirse küme düşelim diye başladın. Ama insanları değiştirmenin ne kadar zor olduğunu görünce hevesin kırıldı muhtemelen. Stadı terkediyoruz dedin.. yine hevesin kırıldı. Her zaman da destek verdim fikirlerine. Ktılmasam da destek verdim elimden geldiğince. Çünkü fikir üretiyordun. Ne var ki, küçücük kabuğumuz içinden çok büyük şeyleri-çok kısa zamanda değiştirmek istedin. Şimdi sona gelindiğinde ise benim hissettiğim; senin içten içe Beşiktaş kadar olmasa da sevdiğin başka bir şeyin; iddialı olmak olduğu. Her zaman için iddialı-şaşırtan ama hep.. 'sizden olmaz' tavrıyla yaptın bunu, bu en büyük yanlışındı. Senin kadar iddialı değillerse; onların çarkının içindedir sanki. değil işte. dDurup düşünmedik, bu kadar büyük şeyler değiştireceksek, gidelim Edirne'ye, linç edilen insanlara el uzatalım. Tekel işçilerine bir çay pişirip, hatırlarını sorup onlarla beraber oturalım. Maden işçilerinin hakkını neden kimse adam gibi savunamaz, biz savunalım; o merci neresidir dürtelim biraz. Dünyanın dört köşesinde soykırımlar var, neden Türkiye meydanlarda her zaman diğer ülkelerden daha cılız? 1 Mayıs'ta niye Taksim'e çıkamıyoruz.. Bunlar meseledir işte benim gözümde. Bunlar gerçek meseledir. Bunlar hakkında gözlerimizi karartıp konuşmak, iddalı olmak hak düşer. Eğer siz bu gerçek meselelere verdiğiniz değeri futbola-Beşiktaş'a verirseniz; futbolu-Beşiktaş'ı olması gerekenden bir ölçek daha fazla ciddiye alıyorsunuz demektir ve hayal kırıklığınız kaçınılmazdır. Sonu çekip gitmelere varır. İnsanın içinde her zaman ti'ye alan, fazla misyon yüklemeyen bir yan olmalı. Ben Beşiktaş'ı böyle seviyorum işte. Kah kızarak, kah gülerek, kah üzülerek ama çıkılmaz noktaya geldiğim ana ne kendimi ne O'nu gereğinden fazla ciddiye alarak. Böyle böyle daha da çok sevdim, içimde tutarlı hale getirdim o sevgiyi. Beni bloga Jessie davet etti. Jessie olmasa belki gelmezdim bile o dönemde. Jessie yoksa ben de yokum blogda. Ne zamanki döner, 'ben Beşiktaş'ı özledim, yazıyorum' der. Ben de takılırım peşine. Neyse sonuçta veda yazısıydı bu. Tabi ki bırakmıyorum Beşiktaş'ı. Ben takıma dönüyorum.. Ben ne haliniz varsa görün diyorum. Ben Beşiktaş mücadeledir diyorum. Hem valla hem billa hepsini aynı anda hissederek diyorum. Beşiktaş ulan bu, ne siyah ne beyaz.. hem siyah-hem beyaz. Allahaısmarladık.. Kartalaısmarladık..

Kongre sonrası temizlik var diyordu bazıları, temizliğe hazır mısın? "Stand your ground and fight!"

Tebrikler.. Demirören'in listesine 180 derecelik dönüşle dahil olan, büyük muhalifler.. Bülent Çağlar ve Serencebey.. Itır Hanım.. Metin Keçeli.. Tebrikler. Net bir söylem geliştiremeyen, söylem bir yana.. birlik beraberlik yemeklerinde Demirören ile kol kola olan Fikret Orman.. Tebrikler. Özlediğimiz Beşiktaş değerlerine sahip insanlardan saydığımız ve birden bire Demirören yönetiminde yönetici olarak karşımıza çıkan; Fahrettin Curoğlu.. Tebrikler. Neye dayanarak Beşiktaş'ın önde gelenleri olarak sayıldığını anlamadığımız, Beşiktaş adına bugüne bugün tek bir olumlu ve istekli hareketini görmediğimiz isimler.. Başta Tuncay Özilhan, Rahmi Koç, Hikmet Çetin.. Tebrikler. Gelenekçilik, statükoculuk damarlarına işlemiş; Erdoğan Demirören oradaysa vardır hikmeti diye sözden çıkmayan korkak kongre üyeleri.. Tebrikler. Ve en önemlisi.. Sesimizsiniz dediğimiz, onlar da isyan ediyor dediğimiz.. Ama tüm stadın sesine kulak tıkayan.. Beşiktaş taraftarının isyanına ortak olmayan ve bu halleriyle tüm tribünü yönetebileceğini sanan tribün abileri.. Sesimiz sandığımız Forza'nın girişine, kapalı tribünün sesini taşımaya cesaret edemeyen Ayhan Güner ve Alen Markaryan.. TEBRİKLER. Bize boşuna ümitlendiğimizi hatırlatan herkes.. 'Camia', 'kulübün önde gelenleri' denen güruhun seçtiği kişiye, yani içlerinden birine Beşiktaş'ı emanet etme doğrusundan başka doğrusu olmayan, Beşiktaş'ı kendilerine ait bilip öyle davranan tüm sevgili Beşiktaşlı ve saygın büyüklerimiz.. Tebrikler. Bu zafer sizin. Camia ve kulüp hala sizin elinizde. Yazık ki vazgeçemiyorum, formayı giyip Köyiçi'nde turlamaktan, stada doğru yol almaktan ve 'sizin olan' o takımı sevmekten vazgeçemiyorum. Ne var ki; kazanmışız veya kaybetmişiz.. Gol atmışız veya yemişiz.. Artık hiç umrumuzda bile değil. Evet takıma dönüyoruz, gözünüz aydın. Ama emin olun bu gözler sizinle aynı takıma bakmıyor. Sizin siyahınız da, beyazınız da renklenmiş. Sadece birinciliği başkana vermişler. Sayın Yıldırım Demirören en masum sizsiniz. Tebrikler. http://sozluk.sourtimes.org/show.asp?t=%2313086834

Gelin öncelikle işin matematiğine bakalım; Yıldırım Demirören: 4506 Murat Aksu: 2837 Oy Kullanma Hakkı Olan Kongre Üyesi Sayısı: 12800 Kullanılan Oy Sayısı: 7500 Kullanılmayan Oy Sayısı: 5300 Kullanılmayan oy sahipleri kendi aralarında bir aday çıkarsalar kazanacak çoğunluktalar. 2000 TL ödüyorsunuz, aidatlarınızı yatırıyorsunuz ve oy vermeye gelmiyorsunuz. Bu kulüp için fikir yürüten her insanın ilk odaklanması gereken nokta burasıdır. Levent Erdoğan'ın söylediğine göre derneklerin çok büyük kısmı kongreye katıldılar. Öyleyse 5300 rakamı içerisinde dernekler bulunmamakta. Bunu not edelim. Seçim sonuçları taraftar için hiç şüphesiz hayal kırıklığıdır. Lakin Murat Aksu için çok ciddi bir yenilgidir. Bunu sadece kongre yapısıyla açıklayamayız. Murat Aksu Başarısız Bir Seçim Süreci Geçirmiştir! Kendisini desteklemek isteyen kitleleri de hayal kırıklığına uğratmıştır. Muhalif olan, muhalefet yapan kişinin bir derdi vardır. Söyleyecek sözü vardır. Susarak, zamana bırakarak, oluruna bırakarak muhalefet yapılmaz. Soruyorum! Murat Aksu neden Ntvspor'a çıkmamıştır? Yıldırım Demirören'in çıkmama kararı anlaşılabilir ancak Aksu'nun çıkmamasının hiç bir mantıklı sebebi olamaz. Murat Aksu neden seçim konuşması yapmayı tercih etmemiştir? Yoksa Murat Aksu seçime kısa süre kala "kazanmamak" üzerine mi oynamıştır? Bu işin içinde bizim bilemediğimiz bir şeyler mi vardır? Yoksa biz başından beri tek adaylı bir seçim süreci mi yaşadık?

Selamlar sevgili dostlar. Bugüne kadar kah güldük beraber, kah üzüldük... Jessie bardağın boş tarafını göstermeye çalıştıkça, ben naçizane yok ya o kadar da değil diyerek, bardağın dolu kısımlarını göstermeye çalıştım hep. Bardağın dolu kısımları azaldıkça diyecek sözüm azaldı, bardak boşaldıkça Jessie hepten coştu. Bugün ise geldiğimiz noktada bardak artık kaybolma sürecine girmiş görünüyor. Ne diyelim, "çok sevmiştik be abi" diyeceğimiz günler çok uzak değil. "Sokakta gezenlerin yarısı şu partiye veriyor, demek ki ikimizden birimiz eheh" şeklindeki esprilere bir yenisi daha eklendi ve kimin oy verdiği belli olmayan sayın başkanımız üç yıl daha bizimle olmaya hak kazandı. Ne diyelim, madem böyle, zevk almaya çalışalım....

Hepinizin tahmin edebildiği üzere Yıldırım Demirören karşıtı bir insanım. Yaptıkları, yapacaklarının teminatıdır, bunu hepimiz biliyoruz. Bu güne kadar attığı olumlu bir adımı, yaptığı olumlu bir hareketi, aldığı düzgün bir kararı ya da söylediği mantıklı bir sözü görmedim. Olumlu herhangi bir şeyi varsa da binlerce yanlışın arasında kaynayıp gitmiştir muhtemelen.. Karşısına aday olarak çıkan Murat Aksu'yu da sevdiğim, beğendiğim söylenemez. Ama en azından bu yozlaşmış, kokuşmuş ve artık tarihe gömülmesini istediğim Beşiktaş'ın tarif edilemez derecedeki kötü yönetiminin karşısında denize düşmüş biz beşiktaşlıların sarılabileceği bir adaydı. Sözüm ne Demirören'e ne de Aksu'ya... İkisi de en doğal hakları olarak adaylıklarını açıkladılar ve destek istediler. Burada bir sorun yok... Benim sözüm Beşiktaş kongre üyelerine: Nasıl ve neden Demirören'e inandığınızı, güvendiğinizi kesinlikle anlamıyorum hatta anlamak istemiyorum. Nasıl bir çıkar peşinde olduğunuzu da hayal dahi edemiyorum. Allah hepinize önce akıl sağlığı ve elinizi koyabileceğiniz bir vicdan versin. Yıldırım Demirören'in bu saatten sonra hiçbir suçu yoktur gözümde, tek suçlu gidip güle oynaya O'na oy veren zihniyettir. Sizin için Ekşi Beşiktaş aracılığıyla Dalamar'dan geliyor:

Bugün için bir Fenerbahçeli, 10 yaşındaki çocuğuna tuttuğu takıma olan sevgisini gururla anlatırken muhakkak önce kulübünün zenginliğinden bahsedecektir. Kulübüne gelen yıldız futbolculardan, Türkiye'nin en konforlu stadyumundan, ezelin rakibi Galatasaray'ı Kadıköy'de her daim yendiğinden bahsedecektir. Galatasaraylı Uefa kupasını, süper kupayı anlatacaktır çocuğuna. Galatasaray Lisesi ve tarihinden övünçle bahsedecek, aristokrat kesimle aynı takımı tutmanın keyfinden illa ki dem vuracaktır. Şimdi burada bir duralım. Bir Beşiktaşlı taraftar, 10 yaşındaki çocuğuna ne anlatır? İnanılmaz Avrupa başarılarını, müthiş yıldız transferlerini, paralı pullu başkanlarını, taraftarın götünü alttan ısıtan koltuklara sahip stadyumunu mu anlatır? Beşiktaş'ı Beşiktaş yapan ne zaman bunlar oldu ki bundan sonra olsun? Yıllarca elimiz kalem tuttukça, dilimiz döndükçe anlattık. Beşiktaş mahalli ruhtur. Beşiktaş, son barikattır. Fevzi'nin ayağının altından kayıp giden şampiyonluktur, 93 yılında 8-0 ile çalınan şampiyonluğa alnı ak yüreği pak bakabilmektir, yuhalandığı anda formasını çimlere serip giden Baba Hakkıdır, Vefaspor ile kupa şampiyonluğu maçında elle gol attığını gidip hakeme söyleyebilen Şeref Beydir, 1984 yılında Süleyman Seba başkan olduğunda tahta merdivenleri çürümekten çökmüş yıkıntı binanın eline tutuşturulan anahtarıdır, Malmö maçında Recep'in kendi kalesine gömdüğü şahane voledir, 3-0'dan 3-3'e gelen Valerenga faciasını sabah uyandığında oğluna nasıl izah edeceğini bilemeyen babanın naif hüznüdür, 7-1'lik Trabzonspor galibiyetinden sonra sahada yıkılıp kalan Lemi'nin omzuna dokunan Rıza kaptanın elidir. Şimdi bugün bu şanlı geçmişe sırtını dönen, utanmadan gidip Yıldırım Demirören zihniyetine oy veren binlerce kongre üyesi Beşiktaşlıysa, ben artık Beşiktaşlı değilim. Futbol sahaları, federasyon masaları çiftliklerinizse, kasalarınızın ve çek defterlerinizin içindekilerse futbol, futbol leş ağızlarla saldırmaksa ahlak bekçilerine, futbol purolarına ateş arayan zengin piçlerinin zevkiyse, televizyon kanallarında al kanımızı içmekse futbol, futbol tırnaklarıysa tribün ağalarınızın, futbol mızraklı ilmühalse, futbol polis copuysa, teşvik primleriyse futbol, kara lekelerinizse futbol, kurtulmamaksa kokmuş karanlığımızdan ben artık Beşiktaşlı değilim. Yıldırım Demirören yönetiminin bugüne kadar yapmış olduğu her şeyin hesabını kongrede vereceğine inanıyordum. Basit ve ucuz pazarlıkların bu kulübü ele geçiremeyeceğine, hazretlerine en güzel cevabın kongrede verileceğine inanıyordum. Tarihin görüp görebileceği en kötü başkanı bu kongrenin karşısında bir rakip varken seçmesi benim için bir mucizeydi. Ama ne yazık ki yanılmışım. Buradan Yıldırım Demirören'e oy veren bütün kongre üyelerini lanetliyorum. Kirli menfaatlerini oy pusulalarına bulaştıran herkesin anasından emdiği süt burnundan gelsin. Şu hayattaki tek masumane sevgimizi de elimizden aldınız. Bu kulübü bir daha dönüşü olmayan karanlık bir girdaba soktunuz, Allah bin türlü belanızı versin. Yıllardır çeşitli ortamlar vasıtasıyla elimden geldiğince bizden sonra gelen Beşiktaşlı arkadaşlarımıza Beşiktaş'ın ilkelerinden, geçmişinden, kutsallığından bahsettim. Ama bugünden sonra ben 10 yaşındaki herhangi bir çocuğa Beşiktaş'ın hangi kalesinden, erdeminden bahsedeyim? Biz bu takımı skor için sevmedik ki? Gol attığında beni sevindirmeyen, gol yediğinde mideme yumruğu indirmeyen bir Beşiktaş'ı ben kime niye anlatayım? Yıldırım Demirören ailesi bu kulüpten elini çekene kadar, onlar bu kulüpte hüküm sürdükçe, onlar kendilerine Beşiktaşlıyım dediği sürece ben artık Beşiktaşlı değilim. Şimdi ateşten gömleği giyme vaktidir...

Tribündekinin de, uzaktaki Beşiktaşlı'nın da yönetimden memnun olmadığını siz de biliyorsunuz. Ve umuyoruz ki bu memnuniyetsizliğin, doğrudan sportif başarısızlık kaynaklı olmadığının bilincindesiniz.