Fazla edebi olmak derdinde değilim, bodoslama yazacağım yazıyı. Jessie'nin çekincesi varsa en doğrusunu yapmış. Sağlığından kıymetli değil s.ktiğimin futbolu. Nerden başlasak, nasıl anlatsak... Alen'i çoğunlukla korudum, son 1-2 yazıdır eleştirdim. Az biraz tanınmışlık nedeniyle; 'aman jessie başına iş gelir iyi yaptın' diyen varsa; tüm Türkiye tarafından tanınıp ikide bir ensesinde silah namlusu hissettirilen Alen'e biraz daha merhametli olmaları gerekirmiş, yanılıyor muyum? Her hafta karakola davet edilen, sık sık 'o siyah ceketliler'ce tehdit edilen bir adam için 'Uğur Mumcu fotosu koyup diktatörlük yapıyor' demeseydin keşke Jessie. Patlıcan değil sonuçta, onunki de can. 21 senem geçti inönü'de. Beni Beşiktaş'a aşık eden babamdı. Sonra merdivenlerden çıkıp gördüğüm koca yeşil saha.. Sonra siyah beyaz formalı abiler. Sonra bana laf atan-sataşan tribündeki güzel abiler. Onların hepsi hala orada, övünmek gibi olmasın o çocuklara sataşan güzel abilerden biri benim.. Semti sevdim, stadın yanıbaşındaki denizi sevdim. Tribündeyken denizi koklayabilmeyi sevdim. Bunları da bırakamam ben. Bir havamız, farkımız, edebimiz vardı diğerlerinden farklı. O gitti işte. Umudumu kaybetmiyorum, geri gelir o, bizim mayamızda var. Ben bırakamam Beşiktaş'ı. Şimdi içimden gelmese de 2 ay sonra sevinirim ben Beşiktaş'ın golünde. Buna istersen midesizlik de, istersen çarkın içindeki zavallı dişlilerden biri de. Belki de asıl sorun aşırı misyon yüklemek. Kendin de demişsin, hayalimizde bir Beşiktaş kurduk. En azından kendi adıma ben, hayalimizdeki Beşiktaş'ın gerçeğiyle uyuşmadığını o zaman da biliyordum. Muhtemelen 20 sene önce şimdiki yaşımda olsam hayalimdeki Beşiktaş'la o dönemin Beşiktaş'ı yine uyuşmayacaktı. Tek yaptığım daha iyisini hayal etmek. Tek yaptığım hatalarına rağmen 'sadece' takımı sevmek. Tek yaptığım sevmeme rağmen hatalarını görüp söylemek. Bir şeyi değiştiremeyeceğimi her zaman bildim. Etrafımdaki bir avuç insanın algısını dahi değiştiremeyeceğimi de bildim. Senin hatan Jessie, algı değiştirebileceğini düşünmek oldu. Hata derken; yanlış olarak söylemiyorum bunu. Helal olsun dedim çoğu söylediğin şeyi okurken. Ama her zaman net-keskin bir söylemle bir şeyleri değiştirmek istedin. Mesela var mısınız her yanlışı söylemeye dedin.. Beşiktaş-Rize maçı için gerekirse küme düşelim diye başladın. Ama insanları değiştirmenin ne kadar zor olduğunu görünce hevesin kırıldı muhtemelen. Stadı terkediyoruz dedin.. yine hevesin kırıldı. Her zaman da destek verdim fikirlerine. Ktılmasam da destek verdim elimden geldiğince. Çünkü fikir üretiyordun. Ne var ki, küçücük kabuğumuz içinden çok büyük şeyleri-çok kısa zamanda değiştirmek istedin. Şimdi sona gelindiğinde ise benim hissettiğim; senin içten içe Beşiktaş kadar olmasa da sevdiğin başka bir şeyin; iddialı olmak olduğu. Her zaman için iddialı-şaşırtan ama hep.. 'sizden olmaz' tavrıyla yaptın bunu, bu en büyük yanlışındı. Senin kadar iddialı değillerse; onların çarkının içindedir sanki. değil işte. dDurup düşünmedik, bu kadar büyük şeyler değiştireceksek, gidelim Edirne'ye, linç edilen insanlara el uzatalım. Tekel işçilerine bir çay pişirip, hatırlarını sorup onlarla beraber oturalım. Maden işçilerinin hakkını neden kimse adam gibi savunamaz, biz savunalım; o merci neresidir dürtelim biraz. Dünyanın dört köşesinde soykırımlar var, neden Türkiye meydanlarda her zaman diğer ülkelerden daha cılız? 1 Mayıs'ta niye Taksim'e çıkamıyoruz.. Bunlar meseledir işte benim gözümde. Bunlar gerçek meseledir. Bunlar hakkında gözlerimizi karartıp konuşmak, iddalı olmak hak düşer. Eğer siz bu gerçek meselelere verdiğiniz değeri futbola-Beşiktaş'a verirseniz; futbolu-Beşiktaş'ı olması gerekenden bir ölçek daha fazla ciddiye alıyorsunuz demektir ve hayal kırıklığınız kaçınılmazdır. Sonu çekip gitmelere varır. İnsanın içinde her zaman ti'ye alan, fazla misyon yüklemeyen bir yan olmalı. Ben Beşiktaş'ı böyle seviyorum işte. Kah kızarak, kah gülerek, kah üzülerek ama çıkılmaz noktaya geldiğim ana ne kendimi ne O'nu gereğinden fazla ciddiye alarak. Böyle böyle daha da çok sevdim, içimde tutarlı hale getirdim o sevgiyi. Beni bloga Jessie davet etti. Jessie olmasa belki gelmezdim bile o dönemde. Jessie yoksa ben de yokum blogda. Ne zamanki döner, 'ben Beşiktaş'ı özledim, yazıyorum' der. Ben de takılırım peşine. Neyse sonuçta veda yazısıydı bu. Tabi ki bırakmıyorum Beşiktaş'ı. Ben takıma dönüyorum.. Ben ne haliniz varsa görün diyorum. Ben Beşiktaş mücadeledir diyorum. Hem valla hem billa hepsini aynı anda hissederek diyorum. Beşiktaş ulan bu, ne siyah ne beyaz.. hem siyah-hem beyaz. Allahaısmarladık.. Kartalaısmarladık..