Taraftar forma alacak, maça gidecek, destek olacak; ama bu paralar sonra avukat ücreti, tazminat, el konulan gelir olacak...

Sonunda beklenen oldu işte. Nedir o diyenlere hemen belirtelim, Beşiktaş İnönü Stadı’nın adı, Beşiktaş Fiyapı İnönü Stadı olarak değişti. Yani Demirören’in büyümek ve ileri gitmek için tek çare olarak gördüğü sponsorlardan birine stadımızın ismini teslim ettik. Kiminin Şeref Bey, kiminin Dolmabahçe, kiminin İnönü dediği stadın adı artık Fiyapı. Bu hamleyi olumlu bulanlar var, onlar kulübe para akışının sağlanması gerektiğini, bunu becermek için stadın adının da, kulübün adının da sponsorlara kiralanabileceğini düşünüyorlar. Basketbol takımının adı nasıl Beşiktaş Cola Turka ise, futbol takımının adı da yarın Beşiktaş Hanımeller JK olabilir mesela. Ne de olsa sponsordan para gelecek ve o paralarla Q7’ler, Robinho’lar gelecek takıma. Amenna...Futbolu tamamiyle kontrolü altına alan, bir halkla ilişkiler ve reklam çalışması olarak yeşil sahaların gücünden faydalanmak isteyen markaların futbola verdiği zarar başka ve çoook daha uzun bir postun konusu. Yalnızca bu güzel oyunun, bu ilerleyiş ve endüstri mantığı sebebiyle artık oyun olmaktan çıktığını, kazanmak için her yolun mübah olduğu bir gladyatör dövüşüne dönüştüğünü, futbolcuların sponsorlar elinde oyuncağa dönüp, taraftarın yalnızca müşterileştirildiğini belirtip bu bahsi şimdilik kapayalım. Gelelim bugünün mevzuuna; Fiyapı dediğimiz kurum şöyle bir şeydir. Sırf bunun için bile benim içime sinmez bu isim. Ben halkın takımıyım deyip, taraftarlarımızın çoğu işçi sınıfından geliyor, yoksullar destekliyor bu takımı deyip bu işe onay vermek vicdana sığmaz. Öyle bir şey yok diyenlere de Fabian Ernst’in Beşiktaş taraftarını tanımladığı açıklamasını hediye olarak gönderiyorum. Gelelim ikinci mevzuya. Fiyapı, Medical Park ya da herhangi bir firma. Adının bir önemi yok. Stadınızın ismini bir firmaya satmak, kiralamak temelden karşı olduğum bir durum. Çünkü; bir takımı farklı kılan, ilgi çekmesini sağlayan, yandaşlarının o yönüyle gurur duymasına vesile olan bazı yönleri vardır. Fenerbahçe dünya yıldızlarını getirmekle ve Türkiye’nin en büyüğü olmak iddiasıyla gurur duyar, Beşiktaş ise altyapısından yetiştirdiği ve kendisine paha biçilmez sevinçler yaşatan altyapı oyuncularıyla. Real Madrid göğüs reklamından en büyük parayı kazanan kulüp olmakla gurur duyar, Barcelona ise formasına reklam almamak ya da Unicef logosunu orada taşımakla. Chelsea Abramovich’in petrol paralarıyla getirdiği yıldızlarının kazandırdığı şampiyonluklarla gurur duyar, Liverpool Shankly ruhunu hala yaşatmak ve bunun gereği olarak Gillet&Hicks ikilisine her türlü gideri yapmakla. Bu örnekleri herkes kafasına göre çoğaltabilir. Burada anlatılmak istenen, kulüplerin borsadaki kağıtlarından, kazandıkları maçlardan, aldıkları kupalardan bağımsız olarak bir ruha sahip oldukları ve o ruhu koruyabildikleri ölçüde varlıklarını devam ettirdikleridir. Ben, Beşiktaş’ın Türkiye’de aykırı olma iddiasına sahip olabilecek tek takım olduğuna yıllardır inanırım. Özkaynak düzeniyle takımını örgütlemesinden, cazgır başkan ekolüne yıllarca direnmesine; tribünlerinde hiçbir statta görülemeyecek pankartlarından, şerefli ikincilikleri sessizce kabullenmesine kadar birçok gerekçesi vardır bu durumun. Ancak bunların hiçbiri, “Biz de sponsorlardan para kazanmalıyız, rakiplerimizin kırmızılı olanı stad adını milyon dolara satarken biz öyle bakmamalıyız, biz de bu oyunu aynı kurallarla oynamalıyız” diyen insanlar için muhtemelen bir şey ifade etmiyordur. Biz de stadımızın adını satıp oradan 3 trilyon elde etmeliyiz, yani Nobre’nin falan yıllık kazancını o parayla karşılamalıyız değil mi? Peki bizi ne ayıracak o zaman diğerlerinden, Beşiktaş dendiğinde Türkiye’de ya da dünyada hangi yönüyle akıllara gelecek bu koca kulüp, Robinho’ya 20 milyon avro verdiği iddia edilen ama topçuyu memlekete getiremeyen bir takım olarak anılmak dışında? Herkese benzemek, bu oyunu bize dayatılan bu iğrenç kurallarla oynamak, gözle görülür şekilde vahşileşen futbol endüstrisine tek söz etmeyi akla dahi getirememek ve Beşiktaş’ı da aynı torna tezgahından geçirmeyi istemek benim kabullenebileceğim şeyler değil. Ben bu takımın kültürüyle, geleneğiyle, tarihiyle gurur duyuyorum ve Beşiktaş’ın büyüklüğünü plazalara bakarak tanımlayan bir başkanın ekolünden gelen insanlara da tahammül edemiyorum.

Doksanlı yıllar...

Okul çıkışında çiseleyen aralık yağmuruna siper ettiğimiz fizik kitabını başımızın üstünde tuta tuta okuldan çıkıyoruz. Milli Eğitim müfredatı ve takım taklavatı o zamanlarda biz lise öğrencilerinden öyle bir tiksiniyor ki sabahın 11'inde okul bitiyor. İlk dersin sabah saat kaçta başladığını ne siz sorun ne de ben söyleyeyim. O sabah mahmurluğunda, daha hayat yeni başlıyorken, daha gün ortasına bile gelmemişken biz okuldan çıkıyoruz. Hemen heybetli lise binasının tam karşısında kalelenmiş kafeye kapağı atıyoruz. Ceketin iç cebine zulalanmış ezik büzük sigara paketinden tekliği avuç içinde düzleştirip dudaklarımıza götürüyoruz. Aralık yağmuru, yeni yakılmış sigara ve kalkık omuzlar. İşte şimdi artık tam anlamıyla erkek olduk...

O zamanlarda kırmızı kurdelalı bir kız var. Bir de Yaşar Kurt. Kızları seviyoruz, Yaşar abiyi dinliyoruz. Yaşar abiyi dinledikçe kızları daha da çok seviyoruz. Lisenin karşısında sürekli vakit geçirip o gün üçüncü kez demlenmiş çaya, kavanozun tortusundan yapılmış kahveye eşek yükü para döktüğümüz kafede beni hayata bağlayan tek şey kırmızı kurdelalı kız ve Yaşar Kurt'un sesi...

"Olduğun yerden daha uzaklara seni götüren tek şey müzik" Bana lisede ne öğrendin deseler bunu söylerim. O gün de öyle oluyor, biraz uzaklara gidiyorum...


Tam transa geçmişken yanımdaki arkadaşın dürtüklemesiyle kendime geliyorum. Kırmızı kurdelalı kız, karşı kaldırımda birkaç arkadaşıyla konuşuyor, yanındaki kızlardan biri sözüm ona çaktırmadan beni gösteriyor. Normal şartlar altında üç ay boyunca aynı noktada dikilen bir organizmanın nihayetinde fark edilmesi kabul edilebilir bir durum olsa da o zamanki gençliğin verdiği cehalet sanrısıyla beni fark etmelerine şaşırıyorum. Çaktırmadan sinyalle gösterilen ben, kısa bir zaman içinde parmak uçlarının hedefi olmayı başlayınca telaşlanıyorum, yüzüm kızarıyor, süveterimin içine girip kaybolmak istiyorum ama nafile. Gözümü kapatıp, kalp ritmimi Yaşar abinin şarkılarına endekslediğim anda tekrar gözümü açtığımda kırmızı kurdelalı kızın gülümseyen bir yüz ifadesiyle bana doğru yürüdüğünü görüyorum. Futbol maçı başlamak üzere...

"Sevgili futbolseverler, İnönü stadını bilenler için söylüyorum, Beşiktaş yapılan para atışı sonucunda ilk yarıda denize bakan kaleyi değil diğerini alacak. Kaptan Tayfur topun başında, maç az sonra başlayacak..."

Bir kez daha gözlerimi kapatıp açıyorum, hayalin çeşmesinde dudaklarım musluğa dayalı gibi ama görüyorum ki bu sefer gerçek ve kırmızı kurdelalı kız hala bana doğru yürüyor. Normalde üç saniyede bitecek adımlar, saatler gibi sürüyor. Kalbim yerinden fılrayacak gibi. Ben şimdi ne diyeceğim? Nasıl durmalıyım? Elimi cebime atsam, göğüs hizasında kollarımı birleştirsem, yok yok arkada mı birleştirsem?

Bütün bu hengamenin orta yerinde kiraz dudaklı, saçları çilek kokulu, kestane gözlü, kırmızı kurdelalı kızın sesini duyuyorum ilk defa. Yüzüme bakıp gülümserken rahatça yöneltiyor sorusunu:

-Sen de mi lojmanlarda oturuyorsun?

Lojmanlar dediği yer şehrin batı tarafı. Yürüsen on ,on beş dakikada gidersin. Aylardır sapık gibi kızın peşindeyim zaten, evinin kapı numarasını bile biliyorum. Benim ev tam ters istikamette olmasına karşın kızın mahallesini kendi evimin sokağından daha iyi tanır hale gelmişim. Ne diyeyim ki ben şimdi?

-Evet, o taraflarda oturuyorum.
-Beraber yürüyelim mi?
-Elbette

"Münch topun gerisinde. Ceza sahasına bakıyor, köşe vuruşunu kullandı arka direkte Nouma, harika bir kafa vuruşu! Son anda Sergi çizgiden çıkarıyor top ceza sahası yayına açıldı, Nihat gelişine vurdu ve az farkla top dışarı çıkıyor. Mükemmel başladık, haydi Beşiktaş aynen devam...!"

Ve beraber yürümeye başlıyoruz. Haftanın dört günü servisle evine giden, sadece cumaları evi okula yakın olan teyzesine gittiği için tabanvay kullanan bu hanım kızımız hafif yağmurlu bir Aralık ikindisinde benimle yürümeyi seçiyor. Yaşar abi fonda çınlatıyor sesini:


Yürüdükçe arabaların içinden, kaldırımların köşesinden, avuçlarımın çizgilerinden geçiyorum. Ayaklarım gidiyor bir yerlere ama gönlüm, zihnim nerelerde belli değil. Yolda yürürken o konuşuyor, ben daha çok suskunum. Annesinden, iki yaş büyük ablasından, babasının işinden, teyzesinin kızından bahsediyor. Sanki on yıldır tanışıyoruz, son dört yılını da flörtle geçirmişiz gibi öyle rahat ki. Bir ara ayağı sendeler gibi oluyor önündeki su birikintisine basmamak için, kolundan tutuyorum ve çekiyorum taze masumiyet kokusunu içime...

"Tayfur orta sahada aldı topu, sağ kanattan Nihat kaçıyor önüne attı. Nihat çalım atayım derken topu fazla açıyor derken tekrar top önünde. Nihat kafasını kaldırdı ceza sahasına baktı ortayı yaptı Ahmet Dursun ön direkte vurdu ve gol! Beşiktaş dünya devi karşısında 1-0 öne geçiyor!"

Yürüdükçe yollar daha da uzuyor sanki. Suskunluğum gittikçe heyecanımı belli etmeye başlıyor. Keşke böyle zamanlarda bir fon müziği olsa, arkadan verebilse insan. Sessizliğin o güdük duruşunu bir nebze olsa kapatabilse. İşte o ölüm sessizliğinin verdiği hasardan mıdır nedir tak diye soruyorum:

-Erkek arkadaşın var mı?

Gülümsüyor. Halbuki istese çok rahat beni tersleyebilir, kıvrandırabilir. Bir kadının kendisini en güçlü hissedeceği anlardan birinin baş kahramanı olduğunun farkında değil. 16 yaşında gencecik bir kızın masumiyeti var onda. Belki yıllar sonra aklına düştüğünde bu hatıra, hınzırca gülümseyecek. Tipik kadın ruhuyla neden biraz olsun çocuğu süründürmedim diye iç geçirecek, kimbilir...

-Hayır yok...

"İbrahim...solundan attı sağından geçti. Bravo İbrahim! İbrahim gidiyor, ortada Ahmet, arkadan Nouma da geldi. Nouma'ta attı pasını, Nouma Ahmet'i gördü. Haydi Ahmet, ikinci gole gidiyor Beşiktaş! Vuruyooor ve goooool! Ahmet Dursun golün adı! İbrahim hazırladı, Ahmet attı! Bugün ne kadar haykırsak az, Beşiktaş dünya devini adeta parçalıyor!"

Kısa bir süre sonra lojmanların önüne geliyoruz. Evimi soruyor, merak etme yakınlarda diyorum. Tam gitmek üzereyken, tokalaşacakken dayanamıyorum. Karşı sokakta, DSİ evlerinin önünde bir çardak var aklıma o geliyor. Sakin, gözlerden uzak bir yer. Biraz daha oturmayı, konuşmayı teklif ediyorum ümitsizce. Önce saatine bakıyor, sonra tokalı pabucunun ucunu toprağın içinde döndüre döndüre düşünmeye başlıyor. Başka zaman diyor önce. Omuzlarım tam düşerken, kabullenmek üzereyken kendi kendisine karşı çıkıyor, tamam diyor yürü gidelim...

"İbrahim sol kanatta, önündeki Münch'ü gördü. Münch topu düzeltti, içeride sadece Nouma var. Ortaladı, Nouma vurdu direkten döndü! Direkten döndü hakem devam ettiriyor! Hayır gol olması lazım, içerden geldi çünkü. Hakem yardımcı hakeme bakıyor evet! Verdi golü verdi! Beşiktaş skoru 3-0 yapıyor! Bu bir rüya olmalı, yok böyle bir futbol. Beşiktaş dünya devini ezdi geçti!"

Çardak ıslanmış, imdadıma fizik kitabım yetişiyor. İçindekiler kısmıyla oturma kısmını siliyor vektörler konu başlığı ile taban oluşturuyoruz. Mutluyuz, huzurluyuz. Elini tutmuyorum, yanağını okşamıyorum. Sadece göz göze gelip gülümsüyoruz. O yine genç kızlık çağında her kızın yaşadığı şeylerden bahsediyor. Ben sigara yakıyorum müsaade alıp, ara sıra etrafı kolaçan ediyorum. Yaklaşık yarım saatlik bir muhabbetten sonra kalkıyoruz. Tekrar lojmanların önüne geliyoruz. Hakem son düdüğü çalmak üzere. Tam vedalaşmışken, arkasını dönüp gidecekken dayanamayıp soruyorum:

-Bir daha ne zaman seni görürüm?
-Haftaya Ankara'ya taşınıyoruz, zor görüşürüz...

"4-1'lik Milan yenilgisinden sonra İstanbul'da dünya devi Barcelona'yı muhteşem bir futbol ve üç golle yenen Beşiktaş için rüya kısa sürdü. Ertesi hafta İngiltere'de Leeds United karşısında 6 gol birden yiyen kartallar, kendi sahalarında Leeds karşısında golsüz beraberlikle yetinmek zorunda kaldılar. Bir sonraki hafta yine İstanbul'da oynanan maçta Milan'a 2-0 mağlup olan Beşiktaş, son maçta da Barcelona'ya 5-0 mağlup olarak 4 puanla grubu son sırada tamamladı. İstanbul'da alınan Barcelona galibiyeti tatlı bir hatıra olarak kaldı..."

Orada öylece kalakaldım. Aylarca uzaktan takip ettiğim, ancak rüyalarımda elini tutabildiğim, deliler gibi aşık olduğum kırmızı kurdelalı, saçları çilek kokulu kız tam da bana rüya gibi bir gün yaşatmışken, içimi ısıtmışken koyup gidiyordu. Halbuki daha yeni başlamıştık, Avrupa'yı fethedecek finallere gidecektik. Bir dünya devi daha İnönü çimlerine gömülürken geleceğe umutla bakacaktık. Hayal oldu geçti şarkılar, goller ofsayta dönüştü, geride yine ben ve Yaşar Kurt'un buğulu sesi kaldı: