Tribünde çarşı dediğimiz grup, aslen sette amigoluğunu Alen'in yaptığı ama onun yanında söz sahibi olan Ayhan Güner gibi Cem Yakışkan gibi pek çok ileri gelen ismin oluşturduğu bir çekirdek abiler grubu ve kapalı tribünde maç seyreden insanların onlar tarafından organize edilmesiyle oluşur. Bunun dışında kalan, çarşı bir ruhtur, uçar kaçar vesaire şeyler işin romantik gaz tarafıdır. Beşiktaş tribünlerinde farklı fraksiyonlar eskiden beri vardır. Peki Çarşı'nın yönetim protestosu olaylarındaki yeri nedir? Çarşı birkaç senedir tribünde maç esnasında yönetim aleyhine bir tezahürattan kaçınmaktadır. Bunun "maç esnasında takıma destek olmak gerekir, yönetim değiştirmek tribünün görevi olmasın, o işler kongrede yapılsın" altyapısındaki söylem samimiyetine inanıp inanmamak sizin şahsi kararınız olacaktır. Buna inanmayıp yönetim tarafından menfaat karşılığında ses çıkarmadıklarına inanıp bunu iddia etmek gene sizin bileceğiniz bir iş olacağı gibi, bu ithamların muhattabı insanların kim olduğunu ve onları neyle suçladığınızı tekrar düşünmenizi sadece tavsiye edebilirim. Peki bu son yaşanan olaylar? Bu sezon üst üste gelen başarısızlıklardan, yapılan transfer abukluklarından, yöneticilerin garip açıklamalarından, bir anda lige havlu atmanın eşiğine gelinen Kayseri maçının son anlarından itibaren tribünde artık bardağın taştığını gördük. Setinde gene Alen’in olduğu kapalı tribün, bütün yönetim aleyhine olan tezahüratlarda vardı. Hatta sanıyorum Antepe başkan olsana tezahüratı ilk olarak direkt kutudan yükseldi. Burada Yıldırım Demirören ilk kıvılcımı görmüştü. Ve Cska maçında gelen mağlubiyetin ardından İnönü'de başına gelecekleri biliyordu. Şimdi burada bir durup biraz geçmişe dönelim. 2008 yılında Çarşı fesih açıklaması yaptıktan sonra tribünlerde söz sahibi olmak iddiasıyla kendilerine “A Takımı” diyen bir grup ortaya çıktı. Elbette bu insanlarda tribünün içinden gelen insanlardı ama söylemlerindeki asabiyet ve öne çıkan ismin “Erdem Fora” olması kafalarda soru işaretleri yarattı. Niyetleri Çarşı’dan yönetimi devir teslimle devralmaktı ama Çarşı kendini feshedince gazetelerde enteresan demeçler vermeye başladılar. Çarşı’nın, anarşizmin a’sı artık olmayacak bu demeçlerin en nadide örneklerinden birisidir mesela. Daha sonra bildiğimiz gibi Çarşı tribünlere dönüş açıklaması yaptı. A Takımı’da bundan sonra şöyle olacak böyle olacak söylemlerini biraz rafa kaldırmak durumunda kaldı. Ancak Alen’lere karşı artık açıktan tepkiliydiler. Bunun örneğini geçen sezonun başında kapalı tribünde üst ortada yer alan a’sı o bilip sevdiğimiz anarşizmin a’sı olan Çarşı pankartının indirilmesi ve sete Alen’in çıkabilmek için mücadele etmesi gereken o anlardan hatırlayabiliriz. Tribünde artık açıkça bir güç ayrılığı oluşuyordu. Ve nihayet gelelim Denizlispor maçına. Bu maçta tribünde protesto olacağı ve Çarşı’nında artık buna engel olmayacağı belliydi. Zannediyorum Alen’ler maçın 75.dakikasına kadar takımı destekleyecek, 75. Dakikadan itibarende yönetim aleyhine bir protesto başlatacaklardı. Ancak bunun organizasyonu yapabilecek sabır kimsede kalmadığı için daha maçın başında protestolar başladı. Ve protestolarla birlikte saldırılar. Ayan beyan, resmen, yönetim tarafından birisi veya birileri tarafından tribüne bir grup alınmış, kapalı üst ve alt arasındaki kapılar açtırılmış ve bu insanlar protestocuları sindirmek, dövmek, susturmak için aşağılık bir şekilde azmettirilmiştir. Bir defa bu resmen bir suçtur. Bunu bize yaşatanların istifa tezahüratlarında alaycı gülümsemelerle alkış tuttuklarını görmek insanı çileden çıkartıyor. Ancak bunun yanında tribünde akılları karıştıran olay, Çarşı kendi organizasyonu için insanları maç başında protestodan uzak tutup 75. Dakikayı beklemeye çalışırken aynı zamanda diğer grupta kendi organizasyonu için insanları susturmaya çalışıyordu. Benim şahsi görüşümce burada yapılan yanlış, insanların protestoyu beklemeye niyetinin olmadığını gören Çarşı’nın 75. Dakika organizasyonunu ivedi bir kararla iptal edip duruma ayak uydurup gerekeni yapmaması oldu. Sonra zaten sahaya sırt dönmeler, istifa tezahüratları son 15 dakika yoğun yapıldı. Mutlaka bu dinamikler arasında bilmediğimiz, duymadığımız, görmediğimiz olaylar cereyan etmektedir. Ancak benim olayları okuyuşum bu şekilde. Son olarak Cem Yakışkan’ın geçen sene verdiği röportajda söylediği şu sözleri paylaşmak istedim; "...benim kurşun yaram var, bıçak yaram var. ama bizi kalemleriyle vurdular. ‘satılmış çarşı’ diye yazdılar. o tribün benim başıma yıkıldı. bağırıyoruz muhalif oluyoruz; bağırmıyoruz iktidarın adamı oluyoruz. halbuki başka bir şey çarşı. mesela gecenin ikisinde polis arar beni. beşiktaşlı çocuklar barbaros’ta olay çıkardı diye. çoluğumuzu çocuğumuzu bırakıp gideriz. böyle bir sorumluluğumuz var çünkü. Ayhan’ın kapısı çalınır, çocuğun biri parasız kalmış, diyelim ki ankara’ya dönemiyor. sabaha karşı onu yolcu eder. böyle bir şeydi..”