Takip edenler bilir, bu bloga katkım genelde ya medya eleştirisi, ya da maç sonu yarı-teknik yarı-sarkastik maç analizi şeklinde oluyor. Başka halttan çok anlamam ben, bunun bir sebebi de şimdilik yurtdışında ikamet ediyor olmam. Yani ne tribün dinamiği bilirim, ne sokaktaki adamın halini. İnönü'ye gitmeyi bırak, önünden geçmeyeli 2 sene oldu neredeyse. Öfke, tepki, sinir yaşadığımda kendi dünyamda yaşıyorum. Ama en sonunda ben de duygusallaştım, ben de içimi dökmek istiyorum arkadaş! Beşiktaş'a bağım bahsettiğim sebeplerden dolayı formülleşmiş durumda biraz. Haftasonu kalkıp (malum saat farkı) çayımı koyup oturup izliyorum kendilerini. Bir uzun mesafeli ilişkideyiz, haftada bir görüşüyoruz sadece, ama görüşmemiz iyi gitmezse, onun derdi beni birkaç gün meşgul ediyor (olumsuz anlamda). Ama sonra bir dahaki görüşmeyi iple çekiyorum, hafta boyunca e-mailleşiyoruz, gene heyecanlanıyorum, sonra gene yapıyoruz video konferansımızı. Şu ana kadar bu döngüde mutlu mesut yaşadık. Yalnız bu sene kadar b.ktanı hiç ama hiç olmamıştı. (İçimi dökmeye tam burada başlıyorum) Uzun mesafeli ilişki analojisinden gidersek, şimdiki durum tam olarak şu: Bütün yaz evlilik konuştuk, Beşiktaş yüzüğü attı çat diye. Hani bu kadar umutlarımızın yüksek olduğu, hazırlık maçlarında bu kadar umut verici performans gösterip de bu kadar kötü oynadığımız bir sezonu hatırlamıyorum ben. Kötü oynamamızın sebebi yetersiz kadro filan da değil, teşhis de yok. Yani eskiden "Sorun şu:" deyip kestirip atabilirdik, şimdi o da yok. Bildiğin yüzüğü yedim suratımın ortasına çat diye. Bu haftasonu ilk defa maçı izlemedim, bilerek ve isteyerek. Hani akşamdan kalmalıktan kalkamadık gündüz maçına sabahın köründe, acil iş vardı açamadık, Digitürk Web Tv saçmaladı falan, oldu bunlar, izleyemediğim oldu Beşiktaş'ı; ama ilk defa bu haftasonu içimden gelmedi izlemek. Baktım maçtan önce ilk 11'e, dedim ki sonra "Ya bırak, gene izleyip gene sinir olacaksın, en iyisi git dışarıda hava güzel yat çimenleri hisset, mutluluk dol." Eğer maçı kazanmış olsaydık, Beşiktaş'ı aldatmanın bedeli olarak 6.95 doları ödeyip, maçı banttan satın alıp akşam izleyecektim, ve diyecektim ki "Sana itimatımı hiç kaybetmemeliydim, beni affet." Yemişim be, peh. Ben bu kadar daha sinirlendiğimi hatırlamıyorum arkadaş. Hayır, doğrular belli, yanlışlar belli; niye hala yanlışları yapıyoruz? Niye Ernst - Fink bozuluyor? Niye Ekrem 3 haftada 3 farklı pozisyon kazanıyor? Neden Rüştü son derece inandırıcı bir şekilde kulağından sakatlanıyor? Neden İbrahim de İsmail de yedek? Neden 10.5 numara diye 8.5 milyon Euro verdiğimiz adam 6.5 numara oynuyor? Sağı solu (kanadından bekine) neden belli değil bu takımın? Sağı solu mu kaldı bu takımın? Neden bir hafta erken boşalıyoruz, neden Galatasaray maçının taktiği Gaziantep'te, Kayseri maçının taktiği Galatasaray maçında veriliyor? Ne oluyor lan? Nedir derdimiz? Şu kulübün içinde bir dinamik var. O dinamiğin içi dapdar. Şu son 1 ayı, mantıkla falan açıklayamayız, çok acayip şeyler dönüyor. Bu kadar umut vaat eden, uyumlu, ne yapacağını bilen adamlar topluluğu, 1 ayda bu hüviyeti kaybedemez. Yok yani, saçmalığın daniskası bu. Ben sabırlı, genelde iki tarafı da dinleyip ara bulmaya çalışan falan bir adamımdır. Şeytanın da, meleğin de avukatı olmaya çalışırım yeri gelince. Bu sefer istifa ediyorum bu kimliğimden, s.kerim böyle aşkın ızdırabını ulan! Elini kim çekecekse çeksin, kim o taşın altına girecekse girsin. Mental duble penetrasyon yaşamaktan folloş oldum ben. Düşünmüyorum Beşiktaş hakkında, eğer bir kere "bilerek ve isteyerek" izlemediysem bu takımı, bir defa daha izlemeyebilirim, evet. Bitmiştir bilakaydışart bağımlılık. Bir şeyler değişene, ya da değişimin umudunu görene kadar bana eyvallah. O yüzük kaç milyon Euro eder, orasını da sen düşün.