senem'i de yazar yapın bence. jessie'den daha beşiktaşlı. :)

hayatımın maçı :) o maça gidebildim ya, daha hangi önemli maçı kaçırırsam kaçırayım gözüm açık gitmez :)

senem için üzüldüm doğrusu, iyi ki kız doğmamışım dedim! gerçi belki kızanlar olacak ama o maç diğerlerine oranla harbiden bayağı olaylıydı, biraz da hayırlı oldu kızların uzak kalması.. ee abilerimiz bişey biliyor da sölüyor dimi?

yazmaya başladım ya tutamıyorum kendimi, ben de o maçta bazı ilkler yaşamıştım.. maçtan birkaç gün önce bir arkadaşın vasıtasıyla alen abinin cep telefonu numarası elime geçmişti.. asla arayıp rahatsız etme gibi bir düşüncem yoktu ama maç günü bilet bulma çabasıyla çaresizlik içindeyken cesaret edip arayıverdim.. abi bilet milet kem küm derdimi anlatmaya çalıştım.. "kimsin arkadaşım sen?" dedi :) abi dedim sen tanıyorsun aslında beni falan.. kibarca elinden bişey gelmediğini, yine de semte gidip şansımı denememi söyledi..

sabah 9da semtteydim, cebimde 40 tl param vardı, bizim tribünün bileti de 40 tl idi.. biletler bitmiş zaten, ben de o kadarcık paramla bilet almak gibi binde birlik bir umutla dolanıyorum.. önüme gelene bilet soruyorum, kimi defediyor, kimi şans diliyor, kimi harun abi gibi gülerek dalga geçiyordu :) sonra yıldız yokuşu üzerindeki bir iddaa bayinin önünde kupon dolduran optik başkan'ı gördüm.. daha önce çok karşılaşmıştık, sima olarak da beni tanıdığından emindim ama hiç tanışıp konuşmamıştık.. yanına yaklaştım, tanıştırdım kendimi, kupon doldururken benden fikir istedi (ankaragücü yener mi diye sorduğunu hatırlıyorum :)) sonra bilet derdimi anlattım, hemen birine telefon etti: "bir kardeşimi yolluyorum, çakallık yapma bileti normal fiyatından ver çocuğa tamam mı?" rüya mı görüyordum! hemen teşekkür edip konuştuğu adama gittim, cebimdeki tüm parayı, yani 40 tl yi verip bileti aldım, gözüme o kadar güzel görünüyordu ki! :)
(daha sonra optik başkanla rahmetli olana kadar tekrar sohbet etme imkanımız olamadı malesef, ama bana hayatımda yapılan en büyük kıyağı onun yaptığını asla unutmayacağım.. ruhu şad olsun)

bileti aldıktan sonra öylesine hafiflemiştim ki, artık o saatten sonra yapılan herşey zevkli geliyordu bana.. bu arada babamın ikide bir telefon etmesi, "oğlum olaylar çıkacakmış çabuk eve gel beraber izleriz tv'den" vs. demesi biraz işimi zorlaştırıyordu ama ona da kızların da bulunduğu bir arkadaş grubuyla maçı bir cafede izleyeceğim yalanını uydurmuş ve bütün gün kameralardan kaçmıştım!

vapurda yaşadıklarımız statta yaşadıklarımızdan aşağı kalır değildi, vapurun çatısına kadar her yerinde korsanlar gibi yığılmış birer apaçi vardı :) sarı emrah vapurun en tepesindeki direğe tırmanmış oraları kurcalarken bir anda vapurun sirenleri ötmeye başladı.. "aa korna buymuş lan!" :))) vapurdan inmeden önce de alen abiye rastladım, önceki gün kendisini arayanın ben olduğumu itiraf ettim.. meğer benim gibi yüzlercesi bilet derdine aramış, kafayı üşütmüş adam! herhalde o günden sonra cep telefonunu değiştirmiştir!

kadıköye ayak bastığımızda ortada sarı lacivert renklerden eser yoktu, sanki surları aşıp istanbulu fetheden osmanlı askerleri gibiydik.. sahada olup bitenleri ise herkes biliyor, oralara girip daha fazla uzatmak istemiyorum..

tıpkı sinem arkadaşımız ve milyonlarca Beşiktaşlı kardeşimiz gibi benim de hayatımın en mutlu günlerinden biriydi, ekstra olarak bazı mucizeler yaşamıştım sadece :) bunları da burada paylaşmak istedim...

seninki de harbiden mucizeymiş abi :))

Vesileyle belki de 10'uncu defa o macin videosunu izlememe sebep olan Sinem'e tesekkur ederim.

Herkesin bir hikayesi var tabii o macla ilgili, benimkisinin mekani Amerika yalniz. Oscar Cordoba'nin atilmasiyla birlikte en galiz kufurleri, en yuksek sesimle etmeye baslamam; yan odadan Pakistanli oda arkadasimin korku icinde gelip "Iyi misin olm hayirdir?" diye sormasina sebep oldu. Sonra kurallari anlattim (Pancu'nun olayini kirk yilda bir futbol izleyen biri kolay idrak edemedi dogal olarak), son 15 dakikayi beraber izledik, adam da Besiktasli oldu tabii. Herhalde birisini en kolay Besiktasli yapisimdir o.

Sozlerimi o zaman "Pancu cikmadi!" diye bitireyim ben.

bi bu maci bir de 5-0 lik trabzon deplasmanini unutamam.

İzmir'de kahvedeydim ben de. Hakeme saydırırken bu sefer yenildik diyordum Cordoba atıldığında. "Koray yerden goool" sesini duyduğumda sandalyenin üstüne çıkmış tepiniyordum. Yere indiğimde kahvede fenerli kalmamıştı zaten hehe.

"Pancu uzandııı"

belki de hayatımın en güzel günü. en büyük sinir boşalması. fener'i yensem ne olur, hiç bir iddiam yok. ama o iş öyle değil tabii ki. bu maç zaten bir başka postta enine boyuna konuşulmayı hak ediyor. senem bir başka açıdan çok güzel yorumlamış. gerçi bu maça bir post yeter mi yoksa bu maça bir blog mu açmak gerek bilemiyorum :)

kız arkadaşıma bu yazıyı okuttum. çok fazla masalsı dedi. dedim ki "zaten masal gibiydi be canım..."

bu maç.. maç desem maç değil ne biliyim işte tarifsiz bi duygu patlaması bence 17 nisan 2005 hala aklımdan çıkmıyor yani.. Jessie'nin dediği o kadar doğruki bence de yani bu maç için ayrı blog açsak azdır.. Kuşkusuz hayatımın en unutulmaz günlerinden biri belki de..

Çok güzel yazılmış. Ne yazsam bu yazının üstüne hoş durmaz. güzelliği bozulur. Bu bölümün açılmasına çok sevindim. Her hafta olur umarım. Biz de severek okuruz. Hazır uykum yokken bu maçı izleyim bir daha :)

çok güzel, tebrikler.

bir an önce bu maçı izlemem lazım oldu şimdi keşke akşam görseymişim..

böyle bi sevgilim olsun antebe 8 milyon yuro borcum olsun :D
şaka bir yana mükemmel bir yazı olmuş, zaten son günlerde blogda çok renkli ve orjinal işler çıkmaya başladı, severek takip ediyoruz..

Sözlükten ilk uçuşum bu maç sonrası yaşadığım sinir boşalması ile beraber gelen entrylerden dolayıdır :)

hayatımın maçı.

"3-4" deyince hepimiz bir nostalji havasina burunduk dogal olarak da, burada esas konusulmasi gereken baska bir olay var. Daha dogrusu nereden nereye geldigimiz konusunda.

Bir kadinin, "Olay cikacak!" diye maca gidememesi uzuntu vericidir. Iki sebepten:

1. Olay cikacaginin cok onceden tahmin edilmesi, ve buna karsin alinan onlemin "kadin goturmemek" gibi olayi kabullenir bir eylem olmasi.

2. Derbi macinda olay cikmasi.

Siz futbolu Rangerslilar, Millwalllular vs. gibi yasamak isteyebilirsiniz, ama ben istemiyorum. Ve gunumuzde geldigimiz noktayi gordukce, bir yerde seviniyorum, ama esaen uzuluyorum. Nerede o tribunun bolunmedigi, birlikte oturulup mac izlenen zamanlar? Tabii dibi gorduk, seyircisiz mac oynama cilginligi da yasandi, yukselisteyiz, o da iyidir; ama su maci bir insanin "kadin" oldugu icin, "siddet" olacagi icin izleyememis olmasi cok uzuntu vericidir benim icin.

Tabii 3.5 yilda nereden nereye geldigimizi dusunup sevinebiliriz de aslinda. Bardagin dolu tarafi denen sey de bu olsa gerek.