Yeni dönemdeki yazı dizilerimizden biri de "Kırılma Anı". Her Beşiktaş'lının belleğinde derin iz bırakan, çoğunlukla da televizyon başından rakı masasına yönlendiren pozisyonları hatırlayacağız hep beraber. Bu anların hepsi de gözyaşı döktüren anlar değil elbette. Böyle bir yazı dizisi hazırlıyorsak gülümseyerek başlayalım dedik. Dönelim geçtiğimiz sezonun 28. haftasına... Sivasspor ve Beşiktaş at başı gidiyorlar... İnönü Stadyumu'nda her hafta sahnelenen, o günden sonra da sergilenmeye devam edecek gerilim filminin belki de en gerilimlisi... Rakip; Bursaspor. Önce bir kaç hafta daha geriye gidelim, resmi daha iyi görebilmek için... 25. Haftada Sivas'ta karşılaşmış iki takım. Geriye de düşmüşüz, Tello'nun golü hepimi rahatlatmış olsa da galibiyeti çekip alacak gücü ortaya koyamamışız. Sonraki hafta Sivas Denizli'yi geçerken biz Serdar Özkan'ın asistiyle Kayserispor'a diş geçirebilmişiz... Şimdi düşününce ne büyük! bir başarı gibi geliyor Kayseri'yi yenebilmek. Hem de Serdar Gökulu'nun asistiyle (Selam olsun)... 27. Haftada Sivas Antalyaspor'u 86. dakikada Sezer Badur'un attığı golle 1-0 geçmiş. O maçta 86 dakika ben direnmiştim televizyon başında, çok net hatırlıyorum. 82-83 gibi 10 kişi kalmışlardı. Biz ise Kocaeli'nde ölüp ölüp dirilmiştik... Tomas Zapotocny'nin penaltı golüyle hayata dönüp "Bu işte ben de varım" mesajını vermiştik. O sıralar, Galatasaray/Fenerbahçe'nin birbirlerine düştükleri zamanlar işte, ne ilginç! Ligde öyle bir atmosfer oluşmuştu ki zirvedekiler beraber puan kaybedip beraber kazanır olmuşlardı. Öğle saatlerinde Konya'dan gelen haber semti bir başka yer yapmış, çok net hatırlıyorum. Bugün Bursaspor'u yenip liderliği almalıyız! "Allah Allah Allah Allah saldır Beşiktaş, liderliğe az kaldı saldır Beşiktaş???" Yok, o zamanlar bu tezahürat yokmuş... Gerçi şimdi de pek faydasını gördüğümüz söylenemez. Bizim - her zamanki gibi - puan kaybına tahammülümüz kalmamış işte, anlayın durumu. Semt, öğlenden başlayarak dokunsan patlayacak kıvama gelmiş, buram buram gerilim, stres kokuyor...Stadyumda yeni açık tribününde kaleleri cepheden görüyoruz. İlk yarı bize göre uzak kaleye hücum ediyoruz. Mesafe uzadıkça "oralarda bir şeyler oluyor ama ne oluyor" kıvamında izliyoruz maçı. Sağımda The Rasco, solumda Simplextablosu. The Rasco arada dürtüp dürtüp "Ulan hep oturduğumuz yeri bıraktık, totemi bozduk, puan kaybedersek sebebi sensin!" diyor. Te Allaam... Zaten Mustafa Denizli yine tavşanlarla oynamış. Erol Evgin, Sivok'un nerede oynadığını 100 kişiye soruyor, herkes kaybediyor... Oyun üstünlüğümüz yok, Bursa kontrol futbolunu ve kontra atakları başarıyla uyguluyor. Gol yesek o maç zor dönecek herkes farkında... Ellerimizi ovuşturarak gelelim 35. dakikaya... Kirita içeri dolduruyor, ne alakası varsa Shin Young Rok'u savunan adam Fabian Ernst! ( "Yæ siz kim siniz ki Mustafa Denizli'yi eleştiriyorsunuz" diyen Theotheo'ya selam olsun ) Dönüp vuruyor Kore'li oyuncu. Top köşeye doğru süzülürken Rüştü son bir hamle yapıyor topa doğru... Ve evet topa dokunmayı başarıyor, yaptığı hamlenin golü önleyip önlemeyeceğini bile bilmiyor o an için ama dokunuyor işte, son bir gayret... Top Rüştü'yü geçiyor... ama direkten dönüyor... O an etrafta çığlık sesleri, yakarışlar, yalvarışlar, donup kalanlar... Allahım gol olmasın o! Söz konusu takım Beşiktaş ise acı devam etmeli değil mi? İbrahim Toraman Ernst'e yardıma gitmeyi tercih edip kendi oyuncusunu bırakınca ve o top ta gidip direkten dönünce Bursaspor'un yıldız oyuncusu Volkan Şen'in önünde kalıyor... Bomboş... Önünde kocaman bir kale, sağa sola zıplamaktan yorgun düşmüş bir kaleci ve en nihayetinde bir top...Kafasıyla dürtüyor diğer köşeye doğru... Top kaleye giderken gözleri topta, bedeni gol sevincini yaşamaya doğru koşuyor. Tabi toplam 3-4 saniye süren bu zaman diliminde biz tribünde yaşıyor muyuz, öldük mü orası meçhul. Ve o top da direkten dönüyor... Bu sefer yine bir Bursalının önüne değil, Sivok'un önüne düşüyor ve topu uzaklaştırıp bizi bu eziyetten kurtarıyor. Rüştü gibi eli kolu oynayan bir kaleci bile donup kalıyor, arkadaşlarına bağıramıyor bile gerisini siz düşünün. Sağımdaki The Rasco ile göz göze geliyorum bir an için. Sonra soluma dönüp Simplextablosu'na bakmak istiyorum. O da ne, adam kaybolmuş! Nerede bu derken kafamı aşağı indiriyorum ve görüyorum onu. Tüm stadyum koltukların üzerinde maçı izlerken, simplex koltuğuna oturmuş, başını iki elinin arasına almış, önündeki adamın koltuğuna ve oradan da -belli ki- sonsuza bakıyor... Hayır yanımdaki arkadaşım kitlenip donup kaldığında maç seyretmek yakışmaz bana. Bir iki dürtüyorum hareket yok. Sonra daha sert bir daha dürtüp diyorum ki, "hadi abi maç devam ediyor..." Aslında ne garip değil mi? Maç ve hayat kelimeleri esasında eş anlamlı kelimeler olmasına rağmen, "Maç devam ediyor" cümlesi ne kadar umut dolu, ne kadar hayalleri anlatan bir cümle ise "hayat devam ediyor" cümlesi o kadar Ertuğrul Sağlam'ın görevinden ayrılmasına yol açacak kaderciliği ve yenilmişliği tasvir ediyor.Volkan Şen'den sonra Simplex de kendine geliyor da maçı izlemeye devam edebiliyoruz. İbrahim'lerin Toraman olanı sağ olsun Beşiktaşlılığını ispatlarcasına acemilik yapıp ikinci sarıyı gördüğünde hepimizi buz kesiyor. O an diyorum ki, gözlerimi açayım maç tekrar başlasın. 11'e 11 zor giden maç, nasıl olacak ta dönecek 11'e 10 iken... Hem o zamanlar Delgado'yu özleyeceğimizin de farkında değiliz, "Nobre Mode On" yapmışız şeker yüzlü çocuğa... İkinci yarı başlıyor, bizim çocuklar tabiri caizse "ölümüne" oynuyorlar, Holosko karşı karşıya kaçırıyor, Ernst düşüyor kalkıyor, ezip geçiyor ama gelmeyen gol gelmiyor... Maçın 80. dakikasında cep telefonuma düşen mesaj beni ziyadesiyle duygulandırıyor zaten. İtiraf etmem gerekirse, bunu yazarken bile duygulanıyorum. Mesajı atan arkadaşım Galatasaray'lı... Attığı mesaj aynen şu; " Beşiktaş bugün itibariyle şampiyonluğunu ilan etmiştir. Kutlarım, Helal olsun..." Bir puanı kazanıyor muyuz, yoksa iki puanı kayıp mı ediyoruz o an için kimse farkında değil. Sorsan 60 dakika 10 kişi oynadınız, 1 puanın neresi kötü desen, hayır diyecek kimse yok ama maç sonunda saçı başı yolunmuş binleri görünce daha iyi anlıyorsun o odaklanmışlığı. Durum öyle olunca da 10 kişi, 9 kişi olmanın önemi olmuyor sahada... Şimdi dönüp düşünüyorum, o top gol olsa maç oradan döner miydi diye. Bunu elbet tahmin etmek zor ama dönmediğini düşünelim... Belki maçın kaderi baştan yazılırdı, bir başka maç izlerdik. Ama bu haliyle, orada kazanılan hiç bir zaman sadece "1" puan değildi esasında. Nedeni de Galatasaray'lı arkadaşımın attığı mesaj belki de...