Önce İzmir, ardından Denizli finalleri ve bu finallerin neticesinde İnönü Stadı'nda çife kupalı şampiyonluk kutlamaları. Hepsi çok güzeldi. Geçtiğimiz iki yılda, ligde iki kere final maçına çıkıp kaybeden takımın taraftarları olarak, kötümserliği o denli meslek edinmemize rağmen, bu sezonun filmi mutlu sonla bitti. Artık derin bir nefes alabiliriz. Artık o 101. yıl travmasından, bizi şampiyon yapmazlar psikolojisinden çıkabilir, "kadrosunda sadece bir adet şampiyonluk görmüş futbolcuları var" burun kıvırmasıyla muhattap olmayabiliriz. Ve en önemlisi artık özgüvenimizi yeniden kazanabiliriz, hatta şu an kazanmış olmamız gerekiyor. Söylemek gerekirse Denizli'de 2-0 öndeyken bile hala rahat değildi içim. Sezon başından beri benim kadar "şampiyon olacağız bu sene" diyen var mıdır bilmem ama o skora rağmen hala inanamıyorsam şampiyonluğun geldiğine, demek ki 2004'den beri tüm o yaşananlar içimize işlemiş bir şekilde. Bu şampiyonluğun hikayesi gerçekten sıradışı. Ligin ilk yarısını altıncı sırada bitirmesine rağmen başardı bunu Beşiktaş. İlk yarı bittiğinde istatistikler, ilk yarıda ilk üçün dışına çıkanlardan şampiyon çıkmayacağını söylüyordu, daha sonra bu istatistik daha da gelişti, bilmem kaçıncı haftaya girerken lider olan takımlar, sene sonunda şampiyon oluyormuş illa ki vs vs... Tüm o ezberleri Beşiktaş bozdu ama Beşiktaş'tan önce, tabii ki Mustafa Denizli... İkinci yarı çıktığı 18 maçın 13'ünü kazanarak, Beşiktaş'ın büyük takım olduğunun her zaman altını çizerek, şampiyonluk demekten korkmayarak başardı bunu Mustafa Denizli. Şimdi sevinme vakti. Maçtan sonra "sakın sevinmeyin bu oyunla işimiz zor" diyenlerden değilim ki şampiyonluktan sonra "durun bu oyunla seneye başımıza gelmeyen kalmaz" diyeyim. İşte nihai hedef buydu zaten, her sene şampiyon olmak gibi bir şey mümkün değil elbet ama bu yaz bazı şeylerin değişmesi gerektiği de aşikar öte yandan. Sezon içerisinde 5-2 kazandığı Kocaelispor maçı, deplasmanda 3-0 kazandığı Gaziantepspor maçı, yine deplasmandaki 4-1'lik Ankaraspor maçı gibi farklı kazandığı maçları dahi rahat bir oyunla kazanamayan bir takım Beşiktaş. En önemlisi hala topa hükmeden, oyun insiyatifini kendi tarafında tutamayan bir takım. Beşiktaş altıncı olur, şampiyon olur önemli değil ama şu şampiyonluk stresinden hazır çıkmışken, artık büyük takım gibi oynama hedefi ilk sıraya alınmalıdır. Daha sonraki hedef yine gerçekçi bir şekilde Türkiye ligi şampiyonluğu ve mümkün olduğunca üst üste şampiyonlar ligine katılıp, maddi problemlerin giderilmesi olmalı. Avrupa ise ayrı hikaye; en büyük hedef tabii ki orası, ancak yine de kısa sürede olmayacak işler peşine düşüp, gelinen noktadan daha da geriye gitmemek için, Avrupa hedefi çok gerçekçi olarak ortaya konulmalı. Tüm bunlara değinmişken, şunun da altını çizmeden olmaz; 19 yıl sonra Beşiktaş'a çifte kupayı getiren Beşiktaş da bu Beşiktaş, hem de o kadar övdüğümüz 100. yıl kadrosu dahi yapamamış bunu. Ki bu kadro, o kadrodan çok daha genç. Bu sene kazanılan takımdaşlık, özgüven, başarı hazzını yaşamak gibi değerlerin üzerine bazı eksik, gedikler de giderilince seneye özlediğimiz Beşiktaş'ı görmemek için hiçbir neden yok. Sakın ola ki Mustafa Denizli'den bir sistem takımı yaratmasını beklediğimiz zannedilmesin, onun tarzı bu, sisteme değil isimlere, özel maç taktik/tavşanlarına güveniyor. Yeter ki gelecek sezon da konsantrasyonu aynı şekilde devam etsin, zaten teknik direktörlükteki en büyük meziyeti doğru transferler olduğu için gerisi çorap söküğü gibi gelir. Böylece de onun sayesinde başarı açlığı giderilerek, "Mustafa Denizli Sonrası"nın planları daha sağlam bir zeminde yapılır hale gelir ve bir sonraki teknik direktörün sistem takımını yaratması için gerekli kredi de sağlanmış olur.