Bana “Beşiktaş’lı olmak” hakkında bir yazı yaz denildiğinde, oturup düşündüm.

“Ne yazsam?” diye düşündüm önce. Ama öyle oturup da kafa patlamadım, doğruya doğru. Araya bir şeyler girdi, işler, meşguliyetler, çocukların koşturması… Derken bir kaç cümle yazıverdim, bir sayfa. Uzun zamandır Türkçe yazmamanın verdiği kısırlık da eklenince, beğenmedim. “Hani şöyle bir şevke gelsem, ilham gelse, Manisa’yla kupa maçından sonra yazarım keyifli keyifli” dedim, o da nasip olmadı.

Bir süre içinde maçlar konusunda yorumlarımı göreceksiniz zaten. Maç yorumu yazmak kolay. Beşiktaş’ı anlatmak zor. Beşiktaş’ı anlamak daha da zor. Geleneksel “taraftarı ifrit etme” günlerinden tut, Fenerbahçe’nin göbeğinde yaşarken pencereyi açıp “Be-şİK-TAAAAŞ” diye haykırtma potansiyelli maçlara kadar, inanılmaz inişli çıkışlı bir takım, bir o kadar da inişli çıkışlı bir ruh.

Bir “Beşiktaş’lı” tipi var insanların kafasında sanki. Maça giderken garipsiyor çevremdekiler. Taki şöförleri “hayrola?” dercesine dönüp dönüp bakıyorlar – yanlış yollara girdikçe laf sokmama takmıyorlar da, sırtımdaki formamla saçımın rengine, koyu kırmızı ojelerime takıyorlar. Hele bir de çocuklarımın olduğu ortaya çıkarsa, hasbelkader telefonda konuşursam, “oğlum, sen uyu, ben eve gelince sana sonucu söylerim uyandırıp” filan da dersem, isyan ediveriyorlar.

İşte o garipseyenlere, “ne işin var maçta?” diyenlere cevap vermekte, anlatmakta güçlük çekiyorum. Gereksiz de buluyorum. Bilen biliyor zaten. Başka takımlar gibi değil ama. Çok farklı, çok garip, bir yere kadar yıpratıcı, bir o kadar da manyakça bir sevgi bu. Kendi kendine işkence eder gibi seviyor Beşiktaş’lılar takımlarını.

Şöyle söyliyeyim…

Herhangi bir maçta şarkılarla, türkülerle, marşlarla başlarız ya. Kazara veya şu veya bu sebepten bir gol yeriz. Bir anlık sessizliğin ardından yine başlarız, “Beşiktaş’ım Oley,” “Aldırma” filan deriz, kol kola, el ele. Belki bir tane daha yeriz, biraz daha uzun süren bir sessizliğin ardından yine tezahürat… “Söylesene bize hoca..” deriz, “Şampiyon olacağız Beşiktaş’ım bu sene…” diye bağırırız. Dakikalar geçer, 87’de filan tezahüratlar kısılmaya başlar bazen ya… İşte o anki kırgınlıkla kızgınlığı, o anki kalp atışımızla tezat yavaşlamış çekirdek çıtlamalarını bir yana, sonraki hafta aynı heyecanla maça gelip aynı marşlarla aynı şevkle bir daha o hisleri yaşamayı bir yana koyup, üstüne de inanılmaz bir umut ve sadakati eklerseniz o zaman anlatabilirim belki Beşiktaş’lı olmayı. Onu da herkese değil. Anlayana.

Son not: Fuboldan iyi anladığını iddia eden kadınlardanım. Ama öyle ortaya çıkıp da “ben futboldan iyi anlarım” diye ahkam kesmem. Kimin gireceğini, kimin yedek kalması gerektiğini, nasıl dizilmelerinden tut, dedikodusuna, kıyafetine, saçına başına her şeye yetiştirecek lafım vardır. Cuma akşamından oturur, Pazar’a kadar tüm maçları zevkle seyredebilirim, seyrederim, İnönü’de maça gitmeyi de pek severim. Ama oturduğum yer evlere şenlik, korner mi taç mı, gidiyor muyuz geliyor muyuz pek anlaşılmıyor.