Bir de garip mutlulukları vardır şu taraftarlığın. Maç izlersin stadda, kahvede, barda. Maç boyu iki kelam etmediğin yanındakine golden sonra öyle bir sarılırsın ki, gören kırk yıllık arkadaş sanır. O ne mutluluk? Peki gole, golü atandan çok sevinen futbolcuyu görünce sevinmek? Kulübede maçı izlerken stres olan futbolcuya rastlayınca hislenmek, kulüpteki doğum günü kutlamalarında aşırı güleç bir fotoğraf görünce coşayazmak, antrenmanda şakalaşan iki futbolcu görünce "ooooğ, takım içindeki arkadaşlığa bakın hele" diye taklalar atmak... Bunlar işin manevi kısmı. Bunun maddi boyutu da var. Bilet parası var, forma parası var, atkısı, anahtarlığı, her kuyu görüldüğünde adak niyetine atılan beş kuruşları... Var da var hani. Ama tüm bunları geçtim, asıl üzüntüsü var ki, o çok fena. Bir hafta durultur adamı. Örseler. Yeni bir maça kadar zaman hızla geçsin istersin. Olmadı yeni sezon hemen gelsin istersin, takım hep en görkemli anında, zirvedeyken dursa da, taraftarın kafası hep rahat olsa. Ama olmaz, niye? Çünkü futbol kitlelerin afyonu. Beşiktaş ta bizim kanserojen maddemiz. Bazen sosyal içicilik gibi, sadece maçtan maça almak istiyor insan bu mereti ama bağlanmışız bir kere. Bir Beşiktaş'ımız var, karışmayın hele, mazur görün bizi.