Şu televizyonların yabancı maçları vermesi yeni bir papağan türünün çıkmasına neden oldu. "Onlarınki futbolsa bizimkisi ne?" diye sayıklıyor sürekli, durduramıyoruz. Yahu bizimkisi de futbol, onlarınki de futbol, halı sahada top oynayan adamların maçı da futbol. Tanımı basit; sahada iki ayrı takım, takımlara ait birer kale ve bir top varsa ve takımlar topu rakip kaleye atmaya çalışıyorlarsa, oynanan şeyin adı futbol oluyor maalesef. Ha; halı saha maçında yarım saatlik bir mücadele sonucunda, nefesi kesilenlerin yere yattığını görürsünüz, bazı kategorilerde kördöğüşüne benzer bir oyun görürsünüz, bazı maçlarda da iki takımın satrançvari hamlelerini görürsünüz. Ama bazen sokakta maç yapan çocukların maçını dahi izleyebiliyorsak, demek ki bu mereti izlenebilir kılan, iki takımın kazanmak için mücadele vermesi. Ama yine de taraf olmak, en büyük kıstas. Eğer tarafsanız, tüm kanserojen etkilerine rağmen bir rengin peşinden gitmeniz kuvvetle ihtimal. Hatta mayıs ayı gelince olası şampiyonluk sevincinden çok yaklaşan iki aylık ayrılığın burukluğu da hissedilebilir. Herneyse, işin romantikliğini geçelim. Bir de gerçeklere dönelim. Şimdi misal Manchester United; çok güzel top oynuyor, şöyle alımlı böyle güzel, çok başarılı. Onlarınki futbolsa biz kahrolalım...Kahrolalım da o zaman işin içine biraz da iki ülkenin hayat standardı girmez mi? Mesela, İngiliz'lerinki hayatsa, bizimkisi ne? Bunu diyeni göremedim, ama futboldan şikayet eden çok. Bu futbol sadece saha içindeki doğru organizasyonla alakalı olsa tamam ama o kadar çok değişken var ki, biri eksik kalınca sahada o eksiklik bazen somut olarak görünmese de, maçın sonucunda ya da şampiyonanın sonunda er yada geç ortaya çıkıyor. Şimdi eğitim şart deyip işin içinden çıkılabilir, bu bağlanması zor paragraf bir çırpıda hallolur, 17 yaşında yetenekleri açık seçik meydanda olan Türk oyuncularının 27 yaşında hem o yeteneklerini kaybetmiş hem de mental problemleri ile dibe vurmuş olması açıklanabilir ama o da değil tek mesele. Eğitim şart ama para şart, güzel stadlar şart, hayatta çoğu derdini halletmiş ve tek derdi haftasonu nasıl eğleneceği olan taraftarlar şart, biryerlere gelmek için yöneticiliği kartvizitten ibaret görmeyen yöneticiler şart, spor basınını ekmek kapısı olarak görmeyen yazarlar şart, siyasetten uzak federasyon şart..vesaire...vesaire. Uzun lafın kısası, yabancı takımların maçlarında zevkten dört köşe olan birisi olamadım hiç. Bu tanımı gari yapmıştı sözlükte, ben de yineleyeyim; benim için en güzel gol 22 kısa pasın sonucunda Messi'nin ayak içi ile köşeye bıraktığı gol değil, kalecinin teptiği topu ıska geçen onca fubolcudan sonra Beşiktaş armalı formayı giyen futbolcunun kaval kemiği ile attığı goldür. Onun dışında da yapılacak tüm hesap kitap var oluş sancısına kadar gider...