Bu son haftalarda o kadar çok olay yaşandı ki, takım tutmanın gereği neymiş onu bir daha öğrendim. Mesela hala daha gönül rahatlığıyla "Abi o adam tribünden atılmadı ya, kendi hatasıyla düştü, abartıyorsunuz" diyen adamlar var. O adam tenteye kaçmış korkudan, orada da kıstırıp tekme tokat dalmışsın, adam yuvarlanıp aşağıya düşmüş, ama kendi hatası. Evet.

Beşiktaş tribününde adam bıçaklandı, savunma "ya zaten rant davasıymış". Fener tribününde bıçaklı kavga çıkıyor, "münferit olaylar". Taraftar sahaya giriyor, sahaya madde atıyor: "ağır tahrik." Herşeye bir kulp var. "Montaj", "alkol", "etnik köken", "cinsel tercih"; hafifletici sebep çok. O adam iki kişi tarafından tutulup havuza atılırmış gibi atılsa "şakalaşıyorlarmış canım" diyecekler...

Sahaya su atılmış Keita ondan tribünlere çükünü göstermiş. Trabzonluya kızıyorsun neden su attı diye "Senin taraftarın sahayı göle çevirmedi mi?" diyor. Fenerbahçe Başkanı hakemin soyunma odasına dalıyor, "ya zaten Gaziantep Başkanı Beşiktaş'ın adamı." X'i Y'ye, Y'yi Z'ye bağla; hooop, herkes suçsuz.

Yahu "utanç verici bir olay, özür diliyoruz" demek bu kadar mı zor? Neden korkup da özür dilemiyoruz? Hatta neden özür dileyene kızıyoruz bile?

(Siyasi parantez: 1915'te Osmanlı Devleti'de yaşayan Ermenilerin başına gelen acı bir olay var mesela. Bununla ilgili özür kampanyası başlatıldı. İçinde soykırım lafı bile geçmiyordu, kimse kimseyi özür dile diye zorlamıyordu da. Girişimi başlatanları topluca linç ettik.)

Çok mu zor "Evet tribünde bu olaylar yaşandı, takımımız suçludur, gerekeni yapılmalıdır" demek? Neden her cümleyi bir "ama..." takip etmeli? Suçu kabul etmek neden bu kadar zor, neden herşeyin bir açıklaması olmalı? Neden kirli kalmak rahat uyumanızı sağlıyor?

Bıkmadınız mı yahu artık birbirinizin b.kuyla teyemmüm abdesti almaktan?