Hani bazen olur, bir şarkı dilinize yapışır. Gün boyu durmadan söyler durursunuz melodisini. Ama diğer taraftan da şarkıyı söyleyen şahıstan adeta nefret ediyorsunuzdur. Şarkıcının karakteri, herhangi bir sözü veya hareketi bile bu nefreti oluşturmaya yeter kimi zaman. Böyle zamanlarda o dilinize yapışan ve sizin her dalgınlık anınızda dışa vurulan şarkı mırıldanmaları her zaman mırıltı olarak kalmaya mahkum olur. Zira şarkıyı icra eden kişiye yönelik bünyede oluşan olumsuz tavır, bilerek ve isteyerek var gücünüzle, keyifle o şarkıyı söylemenizi, eşe dosta ilan etmenizi engeller. Beşiktaş çok güzel bir şarkı ama ben söyleyenlerden hazzetmiyorum... Beşiktaş'ın son kongresinden sonra yaşadıklarım aynen bundan ibaret. Beşiktaş yine her dakika dilimin ucunda, gözlerim hep sahada ve skorlarda ama başkanından yana hep bir tarafım eksik ve hüzünlü. Bobo, geçtiğimiz Çarşamba günü güzel bir golle tribünleri ayağa kaldırdı. Ekran başında sevindim, ayaklandım ve kameralar yönetimi gösterdiğinde bir anda buz kestim, yerime oturdum. Maç bitti, kanalları gezerken gevrek gevrek gülen adamlara denk geldim. Sanki sahadaki teri onlar akıtmış gibi, sanki galibiyetin mimarı onlarmış gibi konuştuklarını gördüm, iğrendim. Artık maç sonrasını bile izlemekten çekinir hale geldim. Dedim ya, şarkı çok güzel. Bin kere dinlesem bıkmam ama solistten tiksiniyorum. Bir süre şarkıyı dinlemeden yaşamaya çalıştım baktım olmuyor, en güzeli yine dinlemek. Ve esaslı bir cover yapılsın diye ümit etmek. Elimden başka bir şey gelmiyor...