Kocaelispor'da oynarken nefret etmiştim. Sebepsiz yere, 'gıcık kapmıştım'. 1-2 sene sonra en sevdiğim futbolcuydu Beşiktaş'ta. Odamda asılı kalmış formalardan biri ona aitti. Hepimizin özdeşleştiği, diğerlerine oranla daha fazla empati kurduğu futbolcular vardır. İşte, Ahmet hata yapacak diye ödüm kopardı. O gol atınca 'Ahmet attı! Ahmet attı' diye bağırırdım tribünde. Taraftarla ilk papaz oluşunda, İstanbulspor maçında penaltıyı kullanmak isteyip kaçırdığında yıkılmıştım. Belini doğrultamadı o seneden sonra. Gitti geldi, yine olmadı. Olur da rastlarsanız izleyin, bir Ahmet Dursun dökümanteri var, Atilla Gökçe'nin uzun uzun konuşmalarıyla geçiyor. Stres kırığı derdinden muzdarip olduğu dönem bir de göz problemi varmış Ahmet'in. Bazen bakıp, anlık kaleyi seçemediği oluyormuş. Çare bulamamışlar bir süre, saklamışlar da problemi hatta. Atilla Gökçe anlatmış, anlatırken gözleri dolmuştu. Kısacası sağlık sorunları da performansını yedi bitirdi Beşiktaş'ın son yıllarda gördüğü en ''estetik'' futbol oynayan bu forvetinin. Her futbolcuyu severken iyi oyunlarının yanına bir kaç tane de neden bulur, sıralarız. Pascal isyankar, İlhan hırslı-yürekten, Ertuğrul efendi, Sergen fırlama.. Yani, diğerlerinin bir adım önüne çıkan, duruma göre fenomen olabilen adamlar oyunlarının yanına bir kaç sıfat daha ekleyebilen şahsına münhasır adamlardır. Ahmet de hırslı ve estetik oyununun yanında hüzünbaz haliyle sevdirmişti kendini bana. Hep bir derdi var da içine atıyor gibiydi. Son dönemlerinde iyice dertli bir adam oldu çıktı zaten.. Böyle bir günde çok üzerinde durulacak bir konu değil belki de, Ahmet Dursun blogun kenarında köşesinde dursun istedim. Özledim bir de, öyle ki bu akşam bile çıksın sahaya isterdim.